(Προς κάθε αναγνώστη: δεν το παίζω κατήγορος κάποιας κατάστασης, ούτε εκπρόσωπος κάποιας γενιάς, ούτε ψάχνω μία αφορμή για να βγάλω κάποιου είδους μισανθρωπιάς από μέσα μου· και πάνω από όλα δεν εκπροσωπώ καμία πολιτική παράταξη! Απλά μετά από τέσσερις μέρες στην Ελλάδα, ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα ή μάλλον κάποιες σκέψεις... Ζητώ συγχώρεση για τυχόν ορθογραφικά λάθη ή λάθη στην δομή του κειμένου...)
Αγαπημένο ημερολόγιο,
σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα ανεργία και κάτι...
- Γενιά των 592. Άμα βγάλεις νοίκι, έξοδα σίτισης και έξοδα αυταρέσκειας, απομένει... "γενιά τρεις και πάρ' τα @@ μου". Δεν θα επεκταθώ, γιατί κινδυνεύω να αποκομίσω τον χαρακτηρισμό του λαϊκιστή, σαν τον Λαζόπουλο, ακόμα και αν δεν παίρνω 1600 ευρώ το λεπτό...
- Η κόντρα, η αντίθεση και η αντιπαράθεση πληρώνουν την σήμερον ημέρα, π.χ. Έλληνας γλοιώδης δικηγόρος, κερατάς και πούστης με εφτά γράμματα... Το έχει πιάσει όμως το νόημα! Και ας μην είναι πρώτο μπόι!
- Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω θολές αναμνήσεις με τους γηραιότερους να αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια, και να μας σαρκάζουν γιατί μεγαλώνουμε σε περιβάλλον πλούσιο σε υλικά αγαθά, και ταυτόχρονα περιορισμένες ηθικές αξίες. Εμείς στον πόλεμο... Εμείς στην κατοχή... και άλλα τέτοια. Αλλά είναι τόσο ανοιχτόκαρδοι που μας χαρίζουν και εμάς την ευκαιρία να έχουμε να λέμε ιστορίες στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Ευχαριστούμε από καρδιάς!
- Καλλιτέχνες με όνειρα που βουλιάζουν στην απραξία, μηχανικοί που σερβίρουν καφέδες υπολογίζοντας τα στατικά του δίσκου, φιλόλογοι που διπλώνουν ρούχα μονολογόντας Πολυδούρη και Καρυωτάκη και οικονομολόγοι που εκπαιδεύονται σαν ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου για την επερχόμενη τουριστική περίοδο.
- Και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει να κρατηθούν "οι τύποι", "τα καθώς πρέπει", και όλο αυτό το κίνημα του Savoir vivre... Λευτεριά στην καταπιεσμένη κουράδα!!!
- Πολλοί φίλοι με ρωτάνε γιατί σταμάτησα να γράφω σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο. Συνήθως λέω ότι δεν έχω χρόνο ή ότι έχει χαλάσει το πληκτρολόγιο μου και δεν έχω λεφτά να το αναπληρώσω... Η αλήθεια είναι ότι έχω επιλύσει όλα τα προβλήματα μου και δεν έχω κάτι να εκφράσω...
- Τις προάλλες κάπου διάβασα ότι στην Τουρκία απαγορεύτηκαν τα Blog, με κάποια φτηνή δικαιολογία. Και ύστερα κατηγορούμε τους Κινέζους για την απίστευτη λογοκρισία. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην ισχύει ακόμα, γιατί δεν έμεινε και τίποτε άλλο...
- Το χειρότερο από όλα ξέρεις πιο είναι αγαπημένο μου ημερολόγιο; Συνάντησα προ δύο μηνών μία παλιά μου συμμαθήτρια (ονόματα δεν λέμε, πρόσωπα δεν δείχνουμε), η οποία μία λόξα την είχε πάντα. Την συνάντησα λοιπόν στις τέσσερις η ώρα το πρωί στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, κατά την αναμονή της πτήσης για τις κάτω χώρες, και άρχισε να μου αραδιάζει κάτι σκέψεις που ένας διάολος ξέρει από που προήλθαν. Η γενιά μας, λέει, είναι πολύ αργόσχολη και ενώ υπάρχουν πάρα πολλές θέσεις επαγγελματικής αποκατάστασης, κανείς δεν κινείται προς αυτές. Κατάλαβα που το πήγαινε, αλλά δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με τις ορέξεις και τις ικανότητες ενός ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ! Η άυπνη μου σκέψη, ήταν έτοιμη να απαντήσει αλλά προτίμησε να σιωπήσει. Ασ' τον τρελό στην τρέλα του... Της είπα ότι η Ελλάδα έχει πολύ μέλλον και ότι έχουν ανοίξει νέοι ορίζοντες, απλά ο νέος κοιμάται... Κοιτάει μόνο πως να αντιδράσει στο σύστημα, και πως να πετάει με σωστή κλίση τις Μολότοφ... Εννοείται ότι συμφώνησε...
- Πάλι καλά υπάρχει "Το νησί", "Η ζωή της άλλης", η σύλληψη των πυρήνων της φωτιάς και η επιστροφή του Ολυμπιακού στον πρωταθλητισμό και δεν παθαίνουμε κατάθλιψη σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
σε φιλώ σταυρωτά,
Ο Στρατής
.
-
