Για σένα...

Σε ένα από τα ελάχιστα μαθήματα που θυμάμαι από την έκθεση της τρίτης λυκείου είχαμε διδαχτεί για τους τρόπους πειθούς. Ανάμεσα σε όλους τους άλλους τρόπους ήταν και αυτός της επίκλησης στην αυθεντία. Όταν λοιπόν νιώθεις στριμωγμένος, πέτα ένα απόφθεγμα ‘κάποιου’ και είσαι καλυμμένος. Αυτό θα κάνω και εγώ εδώ πέρα. Για μία μέρα και μονό θα μιλήσω για ένα θέμα για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου ανέτοιμο να εκφραστεί. Για αυτό θα μιλήσω μέσα από τα λεγόμενα άλλων. Ο λόγος που πάω τόσο βαθιά είναι γιατί δύο μέρες πριν από τα γενέθλια μου φέτος έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου…

Κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν τα γενέθλια μου το ηθικό μου είναι ακμαιότατο. Ήδη δύο με τρεις μέρες πιο πριν αρχίζει μία ανεξήγητη ψυχολογική ανάταση. Φέτος λοιπόν δεν έγινε έτσι. Δύο μέρες πριν την γενέθλια μέρα μου, ένα τηλεφώνημα με έκανε να βουρκώσω και λίγο αργότερα να αποτραβηχτώ στο δώμα μου και να αφήσω τα μάτια μου να εκφράσουν όλη αυτή την στεναχώρια που συσσωρευμένη με πίεζε…

Θάνατος. Ο Γούντι Άλλεν είχε πει ότι: δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω, απλώς δε θέλω να είμαι παρών εκείνη τη στιγμή. Φόβος και τρόμος. Σε μία λέξη όλες οι φοβίες του ανθρώπου συσσωρευμένες. Αλλά είναι και το φυσικό επακόλουθο. Το αναπόφευκτο. Αξίζει όμως να μας τρομοκρατεί κατά την διάρκεια της ζωής μας αυτό που ούτως ή άλλως θα έρθει; Όχι, δεν αξίζει. Αλλά είναι εξίσου αναπόφευκτο να μας τρομάζει. Ο Καζαντζάκης είχε πει ‘Αλάτι ο θάνατος και τη ζωή πολύ τη νοστιμίζει’.

Όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια (Επίκουρος). Συνεπώς, αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του, γιατί να τον φοβόμαστε;;; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας γεννά φόβο δεν είναι το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αλλά το βασανιστικό "πέρασμα" από τη ζωή στην ανυπαρξία.

Αυτό που δεν πρέπει κανείς να ξεχνά είναι ότι το πέρασμα είναι στενά συνδεδεμένο με τη ζωή. Για του λόγου το αληθές θα αναφερθώ στην μυθολογία όπου ο θάνατος είναι ο δίδυμος αδερφός του ύπνου. Συνυπήρχαν και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. ‘Ο ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω από την γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους (αποδεκτός θα συμπλήρωνα εγώ), ενώ ο θάνατος έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και τον μισούν οι πάντες θνητοί και αθάνατοι.’

Και γιατί να μας φοβίζει ο προσωπικός θάνατος; Τι θέλουμε; Να ζήσουμε όσο παραπάνω γίνεται; Φαντάζεσαι όμως να ζήσεις παραπάνω από όσους αγαπάς; Καλύτερα στην ώρα του ο καθένας (‘γραμμένο’ το λέμε νομίζω). Το φυσιολογικό (όπως εμείς το έχουμε ονομάσει ή φανταστεί σαν φυσιολογικό) είναι στα γεράματα. Ήσυχα και ωραία. Αλλά ακόμα και αυτό μας τρομάζει. Και όχι μόνο το ήσυχο αυτό πέρασμα, μα και τα γεράματα τα ίδια μας τρομάζουν. Ενώ δεν θα έπρεπε. Τα γηρατειά είναι λέει, η ερωτοτροπία με τον θάνατο. Ένα διαρκές φλερτ που θες δεν θέλεις θα ενδώσεις εν τέλει. Απλά προσπάθησε να ενδώσεις εν ευθέτω χρόνω. Να διαλέξεις την κατάλληλη στιγμή. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Και αν έρθει νωρίτερα ήρθε… τι να κάνουμε; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι…

Ο Νίτσε είπε ότι υπάρχει και ανταμοιβή για τον νεκρό. Μία αλλά πολύ ανακουφιστική. Η μόνη ανταμοιβή των νεκρών, είναι ότι δεν θα ξανά-πεθάνουν! Ηρεμία για πάντα. Αυτό δεν είναι πιο τρομακτικό όμως; Για μένα πάντως είναι. Αυτό το ‘για πάντα’ εμένα με πνίγει. Αφού αλλιώς μάθαμε. Όλα κάποια στιγμή να τελειώνουν…

Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα το οποίο θα σου συμβεί αναμφισβήτητα κάποια στιγμή από την στιγμή που θα γεννηθείς. Ότι άλλο σου συμβαίνει το ονομάζουμε ζωή. Για αυτό γέμισε την όσο μπορείς περισσότερο! Γιατί όπως και μια μέρα που την έζησες καλά σου χαρίζει την απόλαυση του ήρεμου ύπνου, έτσι και μια ζωή καλά χρησιμοποιημένη χαρίζει τον ήρεμο θάνατο (Ντα Βίντσι).

Σήμερα συμπληρώνονται δύο μήνες… Τα λέμε Γιώργη…

ΥΓ Είναι λογικό σε έναν μικρόκοσμο 7000 κατοίκων να χάνονται κάθε χρόνο 1-2 παιδία από τροχαία δυστυχήματα και 1-2 παιδιά από πρέζα;

ΥΓ Κουράγιο σε όλους όσους έμειναν πίσω…