Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά…

Έχω έναν πατέρα! Και το λέω έτσι γιατί υπάρχουν άλλα ‘τυχερά’ παιδάκια που έχουν 2 ή καμιά φορά και παραπάνω πατέρες (και όχι πατεράδες όπως θέλουν κάποιοι να με διορθώσουν!). Βέβαια είναι και άλλα που δεν έχουν κανένα πατέρα. Είτε από μαλακία του ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ (aka God), είτε από μαλακία του ίδιου του πατέρα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις φταίει και η μητέρα (μανούλα, μαμά), αλλά για αυτές τις περιπτώσεις απευθυνθείτε σε κάποιο από τα σήριαλ του Παπακαλιάτη· τις εξηγεί όλες σε βάθος!

Ο δικός μου ο πατέρας, το λοιπόν, δεν είναι συνηθισμένος  Έλληνας πατέρας. Δεν πίνει (μονάχα καλό κρασί και αυτό σπανίως), δεν καπνίζει (αν και τον έχω δει!), και γυμνάζεται (εντατικά θα έλεγα). Αυτά τα τρία και μόνο τον κάνουν ξεχωριστό, από τους Έλληνες πατέρες.

Και συνεχίζω: είναι λάτρης της μουσικής και του ΜΠΑΟΚ. Εντάξει, αυτά είναι κοινά στοιχεία ενός σαραντάρη πατέρα (όχι μπαμπά, δεν μπερδεύτηκα· απλά σε καλοπιάνω). Ναι, αλλά όταν λέω μουσική δεν εννοώ μοναχά Αλεξίου-Πρωτοψάλτη αλλά αναφέρομαι στην αγάπη του για την ροκ μουσική. Και όχι Σιδηρόπουλο ή Τρύπες, αλλά Roger Waters και Black Sabbath… Εθεάθει τις προάλλες στα έγκατα της Βουλγαρίας να παρακολουθεί Ramstein kai Megadeath… Επίσης, προ ολίγων ημερών μου έκανε ‘like’ σε τραγούδι του Trentemoller στο φατσοβιβλίο (aka Faceboook)… Πρόβλημα; ΜΕΓΑΛΟ!!!

Παίζει και κιθάρα. Ναι! Και κάνει και καντάδες! Όχι στη μητέρα (μανούλα, μαμά), αλλά με άλλους 15 κανταδόρους γυρνάνε τον Πολύγυρο όταν το επιτρέπει ο καιρός (μονάχα το καλοκαίρι δηλαδή). Τον χειμώνα μαζεύονται σε κάποιο τοπικό ταβερνάκι και τραγουδάνε. Γυρνάνε πάντα αλλήθωροι και χαμογελαστοί… Πως το καταφέρνουν αυτό ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί εμένα μου λέει ότι πίνουν μοναχά ‘αγιασμό’…

Α! Μιας και το ανέφερα. Τώρα τελευταία μου το παίζει και θρήσκος (από τότε που τον θυμάμαι δηλαδή). Ναι που σε λέω! Πάει και στην εκκλησία! Μπερδεύομαι όμως. Μπερδεύομαι γιατί εμένα μου είχε πει ένας μεγάλος δάσκαλος της μουσικής και της ζωής, ότι, όποιος διαβάζει Albert Camus τα έχει τα θεματάκια του με την εκκλησία. Βέβαια θα μου πεις άλλο εκκλησία και άλλο θρησκεία… Anyway…

Του πατέρα λοιπόν, του αρέσει να παράγει έργο. Το κατάλαβα τα τελευταία χρόνια, που μεγάλωσα και άρχισε αυτό το κακό χούι να εμφανίζεται και σε μένα. Πλέον το αναγνωρίζω. Και όταν λέω έργο εννοώ σε οποιαδήποτε μορφή! Στην καθημερινότητα του αλλά και μακροπρόθεσμα, με σχέδιο και πλάνο για το πώς και το γιατί. Πάντα με οργάνωση. Να ‘ναι καλά η μητέρα (μανούλα, μαμά) που καμιά φορά τον συγκρατεί. Μια φορά μου είπε τα σοφά λόγια: ‘Αγόρι μου, να ξέρεις ότι ΕΓΩ είμαι η κολόνα του σπιτιού. Απλά η μάνα σου παίρνει όλες τις σοβαρές αποφάσεις του σπιτιού…’           

Από τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι η επίμονή του σε κάποιες ασχολίες, όπως το ημερολόγιο που κρατά εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια! Δοκίμασε τον! Ρώτα τον λοιπόν (αύριο κιόλας) τι καιρό έκανε στα γενέθλια σου το 1997.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω σε αυτόν είναι η αγάπη που έχει για τον κινηματογράφο. Βλέπει ταινίες. Αρκετές. Αρκεί να μην προβάλλονται μεσοβδόμαδα! Ειδικά με κάτι προβολές κάθε Τετάρτη βράδυ έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση. Σε είκοσι λεπτάκια, με μαθηματική ακρίβεια, κάνει παρέα στον Μορφέα… Και σε συνδυασμό με την μητέρα (μανούλα, μαμά) που βλέπει την ταινία σε άλλον όροφο αλλά ακολουθεί ακριβώς τα ίδια μονοπάτια στο δρόμο για τον Μορφέα, ολοκληρώνεται το σουρεάλ σκηνικό στο σπίτι που μεγάλωσα… (πολύ σας αγαπάω όταν το κάνετε αυτό! Μη με μαλώσετε που βγάζω άπλυτα στην φόρα!)

Παλιότερα έπαιζε και τένις. Ήταν μακράν ο καλύτερος στον Πολύγυρο. Μη σου πω στην Ελλάδα!!! Στα μάτια μου πάντα φάνταζε σαν μεγάλος και τρανός και αυτό δεν θα το κρύψω.  Και όσο περνάν τα χρόνια φαντάζει ακόμα πιο μεγάλος και τρανός. Και ταυτόχρονα όλο και σοφότερος! Πολύ τον αγαπάω…  Και όταν σκάει εκείνο το χαμόγελο της ευχαρίστησης, για τον χ-ψ λόγο, είναι ο πιο τέλειος στον κόσμο!

Ήταν, είναι και θα είναι παράδειγμα προς μίμηση για εμένα. Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει λέει ο λαός (λίγο κλισέ δεν βλάπτει) και εγώ κάνω τα πάντα έτσι ώστε να τα καταφέρω έστω και στο μικρό του νυχάκι. Ένα μεγάλο RESPECT λοιπόν! Και όποιος τον πειράξει θα έχει να κάνει μαζί μου. Και ξέρω καράτε!

Του Αγ. Μηνά σήμερα και γιορτάζει. Πάρτε τον αγκαλιά! Του αρέσει! Και χρόνια πολλά! Daddy…

ΥΓ Να προσθέσω ότι έχω και έναν αδερφό και μία μητέρα (μανούλα, μαμά).

ΥΓ Δωράκι ένα τραγούδι του Steven Demetre Georgiou-Cat Stevens-Yusuf Islam (πάτα εδώ)
.-

Για σένα...

Σε ένα από τα ελάχιστα μαθήματα που θυμάμαι από την έκθεση της τρίτης λυκείου είχαμε διδαχτεί για τους τρόπους πειθούς. Ανάμεσα σε όλους τους άλλους τρόπους ήταν και αυτός της επίκλησης στην αυθεντία. Όταν λοιπόν νιώθεις στριμωγμένος, πέτα ένα απόφθεγμα ‘κάποιου’ και είσαι καλυμμένος. Αυτό θα κάνω και εγώ εδώ πέρα. Για μία μέρα και μονό θα μιλήσω για ένα θέμα για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου ανέτοιμο να εκφραστεί. Για αυτό θα μιλήσω μέσα από τα λεγόμενα άλλων. Ο λόγος που πάω τόσο βαθιά είναι γιατί δύο μέρες πριν από τα γενέθλια μου φέτος έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου…

Κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν τα γενέθλια μου το ηθικό μου είναι ακμαιότατο. Ήδη δύο με τρεις μέρες πιο πριν αρχίζει μία ανεξήγητη ψυχολογική ανάταση. Φέτος λοιπόν δεν έγινε έτσι. Δύο μέρες πριν την γενέθλια μέρα μου, ένα τηλεφώνημα με έκανε να βουρκώσω και λίγο αργότερα να αποτραβηχτώ στο δώμα μου και να αφήσω τα μάτια μου να εκφράσουν όλη αυτή την στεναχώρια που συσσωρευμένη με πίεζε…

Θάνατος. Ο Γούντι Άλλεν είχε πει ότι: δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω, απλώς δε θέλω να είμαι παρών εκείνη τη στιγμή. Φόβος και τρόμος. Σε μία λέξη όλες οι φοβίες του ανθρώπου συσσωρευμένες. Αλλά είναι και το φυσικό επακόλουθο. Το αναπόφευκτο. Αξίζει όμως να μας τρομοκρατεί κατά την διάρκεια της ζωής μας αυτό που ούτως ή άλλως θα έρθει; Όχι, δεν αξίζει. Αλλά είναι εξίσου αναπόφευκτο να μας τρομάζει. Ο Καζαντζάκης είχε πει ‘Αλάτι ο θάνατος και τη ζωή πολύ τη νοστιμίζει’.

Όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια (Επίκουρος). Συνεπώς, αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του, γιατί να τον φοβόμαστε;;; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας γεννά φόβο δεν είναι το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αλλά το βασανιστικό "πέρασμα" από τη ζωή στην ανυπαρξία.

Αυτό που δεν πρέπει κανείς να ξεχνά είναι ότι το πέρασμα είναι στενά συνδεδεμένο με τη ζωή. Για του λόγου το αληθές θα αναφερθώ στην μυθολογία όπου ο θάνατος είναι ο δίδυμος αδερφός του ύπνου. Συνυπήρχαν και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. ‘Ο ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω από την γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους (αποδεκτός θα συμπλήρωνα εγώ), ενώ ο θάνατος έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και τον μισούν οι πάντες θνητοί και αθάνατοι.’

Και γιατί να μας φοβίζει ο προσωπικός θάνατος; Τι θέλουμε; Να ζήσουμε όσο παραπάνω γίνεται; Φαντάζεσαι όμως να ζήσεις παραπάνω από όσους αγαπάς; Καλύτερα στην ώρα του ο καθένας (‘γραμμένο’ το λέμε νομίζω). Το φυσιολογικό (όπως εμείς το έχουμε ονομάσει ή φανταστεί σαν φυσιολογικό) είναι στα γεράματα. Ήσυχα και ωραία. Αλλά ακόμα και αυτό μας τρομάζει. Και όχι μόνο το ήσυχο αυτό πέρασμα, μα και τα γεράματα τα ίδια μας τρομάζουν. Ενώ δεν θα έπρεπε. Τα γηρατειά είναι λέει, η ερωτοτροπία με τον θάνατο. Ένα διαρκές φλερτ που θες δεν θέλεις θα ενδώσεις εν τέλει. Απλά προσπάθησε να ενδώσεις εν ευθέτω χρόνω. Να διαλέξεις την κατάλληλη στιγμή. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Και αν έρθει νωρίτερα ήρθε… τι να κάνουμε; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι…

Ο Νίτσε είπε ότι υπάρχει και ανταμοιβή για τον νεκρό. Μία αλλά πολύ ανακουφιστική. Η μόνη ανταμοιβή των νεκρών, είναι ότι δεν θα ξανά-πεθάνουν! Ηρεμία για πάντα. Αυτό δεν είναι πιο τρομακτικό όμως; Για μένα πάντως είναι. Αυτό το ‘για πάντα’ εμένα με πνίγει. Αφού αλλιώς μάθαμε. Όλα κάποια στιγμή να τελειώνουν…

Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα το οποίο θα σου συμβεί αναμφισβήτητα κάποια στιγμή από την στιγμή που θα γεννηθείς. Ότι άλλο σου συμβαίνει το ονομάζουμε ζωή. Για αυτό γέμισε την όσο μπορείς περισσότερο! Γιατί όπως και μια μέρα που την έζησες καλά σου χαρίζει την απόλαυση του ήρεμου ύπνου, έτσι και μια ζωή καλά χρησιμοποιημένη χαρίζει τον ήρεμο θάνατο (Ντα Βίντσι).

Σήμερα συμπληρώνονται δύο μήνες… Τα λέμε Γιώργη…

ΥΓ Είναι λογικό σε έναν μικρόκοσμο 7000 κατοίκων να χάνονται κάθε χρόνο 1-2 παιδία από τροχαία δυστυχήματα και 1-2 παιδιά από πρέζα;

ΥΓ Κουράγιο σε όλους όσους έμειναν πίσω…