Κάθε πρωί που κίναγα να πάω στη δουλειά…

Έχω έναν πατέρα! Και το λέω έτσι γιατί υπάρχουν άλλα ‘τυχερά’ παιδάκια που έχουν 2 ή καμιά φορά και παραπάνω πατέρες (και όχι πατεράδες όπως θέλουν κάποιοι να με διορθώσουν!). Βέβαια είναι και άλλα που δεν έχουν κανένα πατέρα. Είτε από μαλακία του ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ (aka God), είτε από μαλακία του ίδιου του πατέρα. Σε ελάχιστες περιπτώσεις φταίει και η μητέρα (μανούλα, μαμά), αλλά για αυτές τις περιπτώσεις απευθυνθείτε σε κάποιο από τα σήριαλ του Παπακαλιάτη· τις εξηγεί όλες σε βάθος!

Ο δικός μου ο πατέρας, το λοιπόν, δεν είναι συνηθισμένος  Έλληνας πατέρας. Δεν πίνει (μονάχα καλό κρασί και αυτό σπανίως), δεν καπνίζει (αν και τον έχω δει!), και γυμνάζεται (εντατικά θα έλεγα). Αυτά τα τρία και μόνο τον κάνουν ξεχωριστό, από τους Έλληνες πατέρες.

Και συνεχίζω: είναι λάτρης της μουσικής και του ΜΠΑΟΚ. Εντάξει, αυτά είναι κοινά στοιχεία ενός σαραντάρη πατέρα (όχι μπαμπά, δεν μπερδεύτηκα· απλά σε καλοπιάνω). Ναι, αλλά όταν λέω μουσική δεν εννοώ μοναχά Αλεξίου-Πρωτοψάλτη αλλά αναφέρομαι στην αγάπη του για την ροκ μουσική. Και όχι Σιδηρόπουλο ή Τρύπες, αλλά Roger Waters και Black Sabbath… Εθεάθει τις προάλλες στα έγκατα της Βουλγαρίας να παρακολουθεί Ramstein kai Megadeath… Επίσης, προ ολίγων ημερών μου έκανε ‘like’ σε τραγούδι του Trentemoller στο φατσοβιβλίο (aka Faceboook)… Πρόβλημα; ΜΕΓΑΛΟ!!!

Παίζει και κιθάρα. Ναι! Και κάνει και καντάδες! Όχι στη μητέρα (μανούλα, μαμά), αλλά με άλλους 15 κανταδόρους γυρνάνε τον Πολύγυρο όταν το επιτρέπει ο καιρός (μονάχα το καλοκαίρι δηλαδή). Τον χειμώνα μαζεύονται σε κάποιο τοπικό ταβερνάκι και τραγουδάνε. Γυρνάνε πάντα αλλήθωροι και χαμογελαστοί… Πως το καταφέρνουν αυτό ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί εμένα μου λέει ότι πίνουν μοναχά ‘αγιασμό’…

Α! Μιας και το ανέφερα. Τώρα τελευταία μου το παίζει και θρήσκος (από τότε που τον θυμάμαι δηλαδή). Ναι που σε λέω! Πάει και στην εκκλησία! Μπερδεύομαι όμως. Μπερδεύομαι γιατί εμένα μου είχε πει ένας μεγάλος δάσκαλος της μουσικής και της ζωής, ότι, όποιος διαβάζει Albert Camus τα έχει τα θεματάκια του με την εκκλησία. Βέβαια θα μου πεις άλλο εκκλησία και άλλο θρησκεία… Anyway…

Του πατέρα λοιπόν, του αρέσει να παράγει έργο. Το κατάλαβα τα τελευταία χρόνια, που μεγάλωσα και άρχισε αυτό το κακό χούι να εμφανίζεται και σε μένα. Πλέον το αναγνωρίζω. Και όταν λέω έργο εννοώ σε οποιαδήποτε μορφή! Στην καθημερινότητα του αλλά και μακροπρόθεσμα, με σχέδιο και πλάνο για το πώς και το γιατί. Πάντα με οργάνωση. Να ‘ναι καλά η μητέρα (μανούλα, μαμά) που καμιά φορά τον συγκρατεί. Μια φορά μου είπε τα σοφά λόγια: ‘Αγόρι μου, να ξέρεις ότι ΕΓΩ είμαι η κολόνα του σπιτιού. Απλά η μάνα σου παίρνει όλες τις σοβαρές αποφάσεις του σπιτιού…’           

Από τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι η επίμονή του σε κάποιες ασχολίες, όπως το ημερολόγιο που κρατά εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια! Δοκίμασε τον! Ρώτα τον λοιπόν (αύριο κιόλας) τι καιρό έκανε στα γενέθλια σου το 1997.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω σε αυτόν είναι η αγάπη που έχει για τον κινηματογράφο. Βλέπει ταινίες. Αρκετές. Αρκεί να μην προβάλλονται μεσοβδόμαδα! Ειδικά με κάτι προβολές κάθε Τετάρτη βράδυ έχει πολύ ιδιαίτερη σχέση. Σε είκοσι λεπτάκια, με μαθηματική ακρίβεια, κάνει παρέα στον Μορφέα… Και σε συνδυασμό με την μητέρα (μανούλα, μαμά) που βλέπει την ταινία σε άλλον όροφο αλλά ακολουθεί ακριβώς τα ίδια μονοπάτια στο δρόμο για τον Μορφέα, ολοκληρώνεται το σουρεάλ σκηνικό στο σπίτι που μεγάλωσα… (πολύ σας αγαπάω όταν το κάνετε αυτό! Μη με μαλώσετε που βγάζω άπλυτα στην φόρα!)

Παλιότερα έπαιζε και τένις. Ήταν μακράν ο καλύτερος στον Πολύγυρο. Μη σου πω στην Ελλάδα!!! Στα μάτια μου πάντα φάνταζε σαν μεγάλος και τρανός και αυτό δεν θα το κρύψω.  Και όσο περνάν τα χρόνια φαντάζει ακόμα πιο μεγάλος και τρανός. Και ταυτόχρονα όλο και σοφότερος! Πολύ τον αγαπάω…  Και όταν σκάει εκείνο το χαμόγελο της ευχαρίστησης, για τον χ-ψ λόγο, είναι ο πιο τέλειος στον κόσμο!

Ήταν, είναι και θα είναι παράδειγμα προς μίμηση για εμένα. Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει λέει ο λαός (λίγο κλισέ δεν βλάπτει) και εγώ κάνω τα πάντα έτσι ώστε να τα καταφέρω έστω και στο μικρό του νυχάκι. Ένα μεγάλο RESPECT λοιπόν! Και όποιος τον πειράξει θα έχει να κάνει μαζί μου. Και ξέρω καράτε!

Του Αγ. Μηνά σήμερα και γιορτάζει. Πάρτε τον αγκαλιά! Του αρέσει! Και χρόνια πολλά! Daddy…

ΥΓ Να προσθέσω ότι έχω και έναν αδερφό και μία μητέρα (μανούλα, μαμά).

ΥΓ Δωράκι ένα τραγούδι του Steven Demetre Georgiou-Cat Stevens-Yusuf Islam (πάτα εδώ)
.-

Για σένα...

Σε ένα από τα ελάχιστα μαθήματα που θυμάμαι από την έκθεση της τρίτης λυκείου είχαμε διδαχτεί για τους τρόπους πειθούς. Ανάμεσα σε όλους τους άλλους τρόπους ήταν και αυτός της επίκλησης στην αυθεντία. Όταν λοιπόν νιώθεις στριμωγμένος, πέτα ένα απόφθεγμα ‘κάποιου’ και είσαι καλυμμένος. Αυτό θα κάνω και εγώ εδώ πέρα. Για μία μέρα και μονό θα μιλήσω για ένα θέμα για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου ανέτοιμο να εκφραστεί. Για αυτό θα μιλήσω μέσα από τα λεγόμενα άλλων. Ο λόγος που πάω τόσο βαθιά είναι γιατί δύο μέρες πριν από τα γενέθλια μου φέτος έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου…

Κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν τα γενέθλια μου το ηθικό μου είναι ακμαιότατο. Ήδη δύο με τρεις μέρες πιο πριν αρχίζει μία ανεξήγητη ψυχολογική ανάταση. Φέτος λοιπόν δεν έγινε έτσι. Δύο μέρες πριν την γενέθλια μέρα μου, ένα τηλεφώνημα με έκανε να βουρκώσω και λίγο αργότερα να αποτραβηχτώ στο δώμα μου και να αφήσω τα μάτια μου να εκφράσουν όλη αυτή την στεναχώρια που συσσωρευμένη με πίεζε…

Θάνατος. Ο Γούντι Άλλεν είχε πει ότι: δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω, απλώς δε θέλω να είμαι παρών εκείνη τη στιγμή. Φόβος και τρόμος. Σε μία λέξη όλες οι φοβίες του ανθρώπου συσσωρευμένες. Αλλά είναι και το φυσικό επακόλουθο. Το αναπόφευκτο. Αξίζει όμως να μας τρομοκρατεί κατά την διάρκεια της ζωής μας αυτό που ούτως ή άλλως θα έρθει; Όχι, δεν αξίζει. Αλλά είναι εξίσου αναπόφευκτο να μας τρομάζει. Ο Καζαντζάκης είχε πει ‘Αλάτι ο θάνατος και τη ζωή πολύ τη νοστιμίζει’.

Όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια (Επίκουρος). Συνεπώς, αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του, γιατί να τον φοβόμαστε;;; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας γεννά φόβο δεν είναι το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αλλά το βασανιστικό "πέρασμα" από τη ζωή στην ανυπαρξία.

Αυτό που δεν πρέπει κανείς να ξεχνά είναι ότι το πέρασμα είναι στενά συνδεδεμένο με τη ζωή. Για του λόγου το αληθές θα αναφερθώ στην μυθολογία όπου ο θάνατος είναι ο δίδυμος αδερφός του ύπνου. Συνυπήρχαν και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. ‘Ο ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω από την γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους (αποδεκτός θα συμπλήρωνα εγώ), ενώ ο θάνατος έχει σκληρή και σιδερένια καρδιά και τον μισούν οι πάντες θνητοί και αθάνατοι.’

Και γιατί να μας φοβίζει ο προσωπικός θάνατος; Τι θέλουμε; Να ζήσουμε όσο παραπάνω γίνεται; Φαντάζεσαι όμως να ζήσεις παραπάνω από όσους αγαπάς; Καλύτερα στην ώρα του ο καθένας (‘γραμμένο’ το λέμε νομίζω). Το φυσιολογικό (όπως εμείς το έχουμε ονομάσει ή φανταστεί σαν φυσιολογικό) είναι στα γεράματα. Ήσυχα και ωραία. Αλλά ακόμα και αυτό μας τρομάζει. Και όχι μόνο το ήσυχο αυτό πέρασμα, μα και τα γεράματα τα ίδια μας τρομάζουν. Ενώ δεν θα έπρεπε. Τα γηρατειά είναι λέει, η ερωτοτροπία με τον θάνατο. Ένα διαρκές φλερτ που θες δεν θέλεις θα ενδώσεις εν τέλει. Απλά προσπάθησε να ενδώσεις εν ευθέτω χρόνω. Να διαλέξεις την κατάλληλη στιγμή. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Και αν έρθει νωρίτερα ήρθε… τι να κάνουμε; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι…

Ο Νίτσε είπε ότι υπάρχει και ανταμοιβή για τον νεκρό. Μία αλλά πολύ ανακουφιστική. Η μόνη ανταμοιβή των νεκρών, είναι ότι δεν θα ξανά-πεθάνουν! Ηρεμία για πάντα. Αυτό δεν είναι πιο τρομακτικό όμως; Για μένα πάντως είναι. Αυτό το ‘για πάντα’ εμένα με πνίγει. Αφού αλλιώς μάθαμε. Όλα κάποια στιγμή να τελειώνουν…

Ο θάνατος είναι το μόνο πράγμα το οποίο θα σου συμβεί αναμφισβήτητα κάποια στιγμή από την στιγμή που θα γεννηθείς. Ότι άλλο σου συμβαίνει το ονομάζουμε ζωή. Για αυτό γέμισε την όσο μπορείς περισσότερο! Γιατί όπως και μια μέρα που την έζησες καλά σου χαρίζει την απόλαυση του ήρεμου ύπνου, έτσι και μια ζωή καλά χρησιμοποιημένη χαρίζει τον ήρεμο θάνατο (Ντα Βίντσι).

Σήμερα συμπληρώνονται δύο μήνες… Τα λέμε Γιώργη…

ΥΓ Είναι λογικό σε έναν μικρόκοσμο 7000 κατοίκων να χάνονται κάθε χρόνο 1-2 παιδία από τροχαία δυστυχήματα και 1-2 παιδιά από πρέζα;

ΥΓ Κουράγιο σε όλους όσους έμειναν πίσω…

30-10

δάκρυα με θλίψη ξαπλωμένα

μόλις που αφήσανε τις μακριές του βλεφαρίδες

θέλοντας να αφήσουνε το στίγμα τους

στο άγονο ετούτο χώμα.

πείτε της ότι δεν ήθελα  να φύγει

και με άφησε·  με τις σκέψεις μου

ξυράφια να ζητάνε

Ω, σάρκα μου αδύναμη

μπρος στης ψυχής το σκέρτσο

ζάρωσες σαν αντίκρισες

της λησμονιάς την θλίψη
.

Ταξίδια στη Στρατόσφαιρα…

Καζέπι. Δεν ξέρω καν αν γράφεται έτσι. Ξέρω όμως τι σημαίνει!  Έτσι έβριζε ο Παππούς τον θείο μου κάθε φορά που έκανε μπαγαποντιά σαν πιτσιρικάς. Ο θείος ήξερε όμως. Με το που άκουγε την μαγική λέξη να βγαίνει σαν κατάρα από τα σωθικά του παππού, γινόταν Λούης. Τα πόδια στα αυτιά και άμα ήτανε τυχερός γλίτωνε. Είχε τη μυστική φωλίτσα του όμως.  Όταν η σκανταλιά  που έκανε ήταν χοντρή κρυβόταν στο υπόγειο. Ανάμεσα σε όλες τις άλλες, έχει και αυτήν την χρηστική αξία… 

Υπόγειο. Ένα χωρικό φαινόμενο  που μεταλλάσσεται μέσα στον χρόνο. Αποκτά καινούργιες αξίες και χρήσεις. Γεμίζει και αδειάζει ανάλογα την προσωρινή κατάσταση του ιδιοκτήτη.  Το πιο μαγικό σημείο ενός σπιτιού. Τόσο ταπεινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο μυστηριώδες. Τουλάχιστον στα δικά μου, παιδικά μάτια! Κρύβει τόσα πολλά αντικείμενα μέσα του.  Και το καθ’ ένα από αυτά τόσες ιστορίες.

Τα καινούργιας μορφής υπόγεια είναι πιο εκλεπτυσμένα από εκείνα των αναμνήσεων μας. Έχουν μέσα πολύ περισσότερα αντικείμενα. Και βιβλία. Πολλά βιβλία. Βιβλία που απλά τα ξεφυλλίσαμε αλλά και από τα άλλα που γέμισαν με δάκρυα. Βιβλία πολλών ειδών και για όλες τις ηλικίες. Έχουν επίσης μουσικές. Σε διάφορες μορφές. Είτε στην κλασική πλέον μορφή του βινυλίου είτε στην πιο λησμονημένη· την κασέτα! Μουσικές με τις οποίες κάποτε γελάσαμε ή δακρύσαμε, χορέψαμε ή μας συνόδευαν σε στιγμές χαλάρωσης.

Αναμνήσεις αραδιασμένες σε ράφια σκονισμένα ή ακόμα και παρατημένες στο πάτωμα να θυμίζουν στον καθένα μας ότι ουδέν μόνιμο και ουδείς αναντικατάστατος. Αναμνήσεις θαμμένες στα έγκατα της γης, καταπιέζονται  για να μην εκφράσουν όλα αυτά που κάποτε είδαν και άκουσαν. Οι πιο πολλές από αυτές με μορφή φθαρμένου αντικείμενου, έχουν λησμονηθεί από αυτόν που κάποτε τις αντίκρισε με αυτήν τη λαχτάρα του καινούριου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παιχνίδια. Αυτά που κάποτε χάριζαν απλόχερα χαρά για τους νεότερους και ηρεμία για τους γονείς, τώρα είναι απλά, παρατημένα παιχνίδια. Καλά το είχε πει η Λίνα:  ‘Τι με κοιτάζεις με αυτά τα μάτια, αυτό που ζήσαμε σκοτάδι δεν μας πνίγει. Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια και εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει‘. Πόσο λυπηρό… Αμείλικτος ο χρόνος ακόμα και στα πιο αγαπημένα αντικείμενα… Όσα συναισθήματα σου χαρίζει ο άτιμος, άλλο τόσο από το χρώμα σου αφαιρεί σαν αντάλλαγμα…

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το υπόγειο σαν η φυσική συνέχεια του σώματος. Υπάρχουν αντικείμενα εκεί κάτω που έχουν συνδεθεί τόσο έντονα με το σώμα, που με έναν μαγικό τρόπο όποτε πλησιάζουν κοντά, σαν μαγνήτες αντιδράνε μεταξύ τους. Εκεί κάτω λοιπόν, στέκει ατάραχο το παλιό ποδήλατο, εφαλτήριο για τις πρώτες εξερευνήσεις και τις πρώτες περήφανες ορθοπεταλιές. Χαμένος σε εκείνες τις ασπρόμαυρες αναμνήσεις, ένα μούδιασμα στον πήχη θα είναι για πάντα εκεί, σαν ενθύμιο από μία παλιά πτώση και ένα άγγιγμα της ουλής στον αγκώνα θα το επιβεβαιώνει. Εκεί παραδίπλα κρέμεται περήφανο το πτυχίο από την σχολή. Αναπολώντας όμως τις στιγμές της φοιτητικής ανεύθυνης ζωής, ο πονοκέφαλος θα κυριεύσει τα υπόλοιπα συναισθήματα, όπως τότε που έπρεπε να παραδοθεί η κωλο-εργασία. Και μετά η μεγαλύτερη ανακάλυψη από τον καιρό του Κολόμβου· τα πρώτα παιδικά παπούτσια… ΘΕΕ ΜΟΥ! Ούτε ο αντίχειρας δεν χωράει εκεί μέσα. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα το αγαπημένο όλων. Η εργαλειοθήκη του πατέρα! Η οποία με την πάροδο του χρόνου παίρνει μορφή γκαράζ! Δεν πα να είναι κομμωτής ή φιλόλογος ο πατέρας, η εργαλειοθήκη θα είναι εκεί να θυμίζει ποιος είναι ο άντρας στο σπίτι. Άσχετα που αν χαλούσε το καζανάκι φωνάζαμε υδραυλικό!

Κάθε φορά που κατεβαίνω να παρατήσω κάτι, μία καινούργια έκπληξη με περιμένει. Στο υπόγειο πάντα χάνεις κάτι καινούργιο αλλά σε αντάλλαγμα ανακαλύπτεις κάτι παλιό. Υπήρξαν βέβαια φορές που κατέβηκα και με άλλον σκοπό· απροσδιόριστο και χωρίς προειδοποίηση. Όταν ήμουνα μικρός έβλεπα συνέχεια αυτόν τον εφιάλτη που με έκανε να χάνω προσωρινά τον ύπνο μου. Καθώς κοιμόμουνα άνοιγε το πάτωμα και έπεφτε στο κενό· με εμένα επάνω… Και έπεφτε, και έπεφτε, και σταματημό δεν είχε. Έως ότου προσγειωνόταν στο υπόγειο. Εκεί ήταν όλα τόσο σκοτεινά και τρομακτικά. Φοβόμουνα πολύ… Και όσο πάσχιζα να δω κάτι, τόσο πιο έντονοι γινόντουσαν αυτοί οι ακατανόητοι θόρυβοι. Ώσπου ξαφνικά ένιωθα ένα άγγιγμα. Κάπου εκεί ξυπνούσα πάντα… 

Ευχαριστώ σας

Γελάω, γελάς, γελάει· γελάμε, γελάτε, γελάνε. Είμαστε χαρούμενοι όμως; Ή απλά αντιδρούμε σε κάτι στιγμιαίο; Δεν ξέρω. Χθες παρατήρησα έναν χαζοχαρούμενο που έκανε ποδήλατο και σφύριζε. Μετά αναρωτήθηκα μήπως απλά ήταν ευτυχισμένος. Δεν θα μάθω ποτέ. Εμένα πάντως πονάει η μέση μου εδώ και μία βδομάδα και γελάω μόνο από συνήθεια ή όταν το απαιτεί η περίσταση κάπως συγκρατημένα…

Γέλιο δυνατό, γέλιο έξω καρδιά, γέλιο ντροπαλό και γέλιο σαστισμένο. Γέλιο παιδικό, αυτό με τα σιδεράκια, που πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής και δεν πασχίζει να επιδείξει κάτι. Αλλά και γέλιο ενός ηλικιωμένου, που κάπου εκεί ανάμεσα στις χαρακιές τις σοφίας και του χρόνου κρύβει το νόημα όλου του κόσμου. Πρόσφατα είχα την τιμή να βιώσω το χαμόγελο αγαπημένου προσώπου, την ώρα που του έλειπε ένας ‘κεντρικός τομέας’. Ξέρεις αυτά τα μεγάλα δόντια που είναι μπροστά και πάνω. Του λαγού μωρέ! Έλειπε ένα από τα δύο… Μάλλον αυτός το απήλαυσε περισσότερο από εμάς καθότι μας χάρισε τόση χαρά μαζεμένη όση δεν είχαμε πάρει για πολλά χρόνια… 

Όσα χρόνια και να περάσουν όμως ο καθένας από εμάς εκφράζει την χαρά του διαφορετικά από τον διπλανό του, αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Είναι μάλλον γονιδιακό. Και είναι από τα πράγματα που σου μένουν από τον άλλον. Είχα πει μία προηγούμενη φορά ότι στον διαγωνισμό των αναμνήσεων χρυσός νικητής είναι οι μυρωδιές και αμέσως μετά ακολουθούνε τα ακούσματα. Ε, όταν μιλάμε για πρόσωπα, στην δεύτερη θέση είναι το γέλιο του. Ειδικά όταν αυτόν τον κάποιο τον έχεις ζήσει και ξέρεις από πού πηγάζει αυτή του η αντίδραση.

Μία ασήμαντη αφορμή, ένα χάδι, ένα φτέρνισμα την λάθος στιγμή αλλά και μία γκάφα του ‘απέναντι σου’. Είναι παντού, είναι πάντα εκεί και είναι ακατάπαυστο. Βγάλε τη σκέψη σου βόλτα μία ηλιόλουστη μέρα στην πόλη και θα καταλάβεις τι εννοώ. Θα το αντικρίσεις στα πιο απίθανα μέρη. Θα τρομάξεις μάλιστα αν αναλογιστείς αργότερα την αλλαγή στην διάθεση σου. Αλλά πρόσεχε όταν θα περπατάς εκεί έξω και μην ‘γελιέσαι’. Κάποιοι γνωρίζουν την προσοχή που δίνεις στο γέλιο και το εκμεταλλεύονται. Γιατί ξέρουν ότι πάντα θα το προσέχεις και μάλλον θα τσιμπήσεις!

Επίσης, έχε στο νου σου ότι το γέλιο, ναι μεν έχει ουσία και βάθος, αλλά έχει αρχή, μέση και τέλος. Να το προκαλείς και να το δέχεσαι όταν πρέπει. Γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς βαρετός. Στην καλύτερη περίπτωση. Το πιο πιθανό είναι να σε πούνε χαζοχαρούμενο. Μην γελάς. Μου τυχαίνει συχνά!

Για μένα πάντως, το γέλιο σημαίνει εκφράζομαι! Είναι από τις ύψιστες μορφές έκφρασης. Μπορείς να μάθεις τον άλλον από ένα και μόνο χαμόγελο. Αρκεί να είναι αληθινό. Γέλιο σημαίνει επικοινωνώ, αναγνωρίζω και αντικρίζω. Καταστάσεις αλλά και ανθρώπους. Είναι το ίδιο το νόημα της ζωής πιστεύω… Και ακολουθεί κοινή πορεία με την αγάπη. Για αυτό είχα πει ότι γελάω όσο μπορώ περισσότερο. Για να μην αφήνω κενά πίσω μου, στις ψυχές των αγαπημένων καθώς τις αγγίζω. Και ας με πειράζουν καμιά φορά και με αποκαλούν χαζοχαρούμενο. Θα έχω να θυμάμαι τις αντιδράσεις τους. Γιατί αυτές μένουν.

Μεγαλώσαμε τόσο που έχουμε αρχίσει να αιτιολογούμε τις πράξεις μας με την δικαιολογία: και τι θα έχουμε να λέμε στα εγγόνια μας; Όχι, λοιπόν! Πρέπει να ζούμε για να γελάμε. Γιατί όσο γελάμε άλλο τόσο ζούμε... Άσε που είναι και μεταδοτικό. Αλήθεια σε λέω! Κάνε ένα κοινωνικό πείραμα. Εκεί που θα είσαι με την παρέα σου για άλλον ένα ξενέρωτο καφέ θυμήσου κάτι πολύ αστείο και ξεκίνα να γελάς. Μετά από λίγο θα δεις τα πιο χαρούμενα πρόσωπα του κόσμου δίπλα σου. Γιατί εσύ τα διάλεξες να είναι δίπλα σου και τους έκανες να γελάσουν! 

Ήθελα να κλείσω αυτό το κείμενο με κάτι πολύ αστείο για να μοιράσω χαρά σε όποιον το διαβάσει. Αλλά όχι. Χρωστάω κάτι. Και το χρωσταώ σε πολλούς νομίζω… Θα κλείσω με μία ευχαριστία. Προς όλους αυτούς που μου γέλασαν ή μου χάρισαν ένα πλατύ χαμόγελο έστω και μία φορά στα αλήθεια… 

Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;

Άγριο ξύπνημα. Μάλλον φταίει το χθεσινό ξενύχτι. Ντους και λάθος επιλογή ρουχισμού. Έπρεπε να δω πρώτα έξω από το παράθυρο αν βρέχει. Αναχώρηση από το σπίτι και σε τριάντα μέτρα  σιχτίρισμα για την ώρα και την στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το μέρος. Βρεγμένα γυαλιά στην τσέπη και συνεχίζω. Φτάνω στο γραφείο και αντιμετωπίζω συνοφρυωμένες φάτσες. Φωτεινή εξαίρεση η κινεζούλα που μας υποδέχεται όλους με ένα πλατύ χαμόγελο. Μυρωδιά σάπιας κάλτσας στο δωμάτιο και τα χρώματα στον χώρο συμβαδίζουν με τον Ολλανδικό ουρανό· αυτό το γκρι της φυλακής. Πώς το είχε πει ο Αγγελάκας; ‘Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω πώς συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά. Θέλω να βγω από 'δω μέσα κι όμως μένω, σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά’… ΑΚΡΙΒΩΣ!

Πριν δύο χρόνια και κάτι, πήρα το αεροπλάνο προς τα εδώ για πρώτη φορά. Περίεργα συναισθήματα τότε. Ακριβώς η αλλαγή που χρειαζόμουνα. Αλλά δεν ήταν και εύκολο. Ήρθα λοιπόν σε αυτό το ‘καλοκουρδισμένο’ μέρος, όπου όλα δουλεύουν ρολόι. Οι ντόπιοι; Ξανθοί (στα όρια του ξεβαμμένου), ψηλοί (μέσο ύψος  για άνδρες το 1.87μ…) και κάπου εκεί ανάμεσα να προσπαθείς εσύ ο κοινός θνητός να επιβιώσεις! Τα φαγητά ανούσια και η τεράστια ποικιλία από μπύρες είναι εδώ για να σου κάνει το στομάχι ‘γκάιντα’ κάθε φορά που βγαίνεις. Μουντός ο τόπος και περίεργοι οι γηγενείς…

Είμαι σίγουρος ότι ο ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ κατά την δημιουργία του κόσμου και τον διαμοιρασμό χαρισμάτων ανά τόπο και φυλή, στους Ολλανδούς έδωσε την υγρασία και την ισορροπία! Η υγρασία δεν θέλει σκέψη. Απλά υπάρχει παντού. Όπως και η ισορροπία άλλωστε. Ισορροπία στους χαρακτήρες, στις σχέσεις, στις εδαφικές διαβαθμίσεις, στην αναλογία του κρατικού δούνε και λαβείν και φυσικά στα χρώματα. Και ότι χρώμα δεν τους το έδωσε η φύση το φτιάχνουν μόνοι τους. Φανταχτερές τουλίπες χρώματος μπεζ, με ροζ βούλες και κίτρινους μίσχους, ντυμένες σε πράσινο περιτύλιγμα και πορτοκαλί κορδέλα… Οι οποίες ανθίζουν όλο τον χρόνο γιατί ο καιρός δεν έχει λογική συνέχεια εδώ.

Συζητούσαμε με την παρέα τις προάλλες. Θέμα συζήτησης ήταν το φαινόμενο της συνύπαρξης όλων των εποχών του χρόνου σε κάθε τυπική Ολλανδική ημέρα. Αλλά ξεχάσαμε έναν περιοριστικό παράγοντα. Το φαινόμενο συναντάται μοναχά στις μέρες που ξεκινάνε με ήλιο! Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο καιρός μένει ως έχει… Καταθλιπτικός! Πάντως θα τον δικαιολογήσω τον ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ για αυτό το τερτίπι. Κάτι έπρεπε να γίνεται για να μην πλήττεις από την μονοτονία…

Έχει όμως και τα θετικά του αυτός ο υγρός τόπος με τους γιγαντιαίους χαρακτήρες του ‘muppet show’. Είναι κάτι στιγμές προσωπικής ανταμοιβής, πολύ πιο έντονες από οπουδήποτε αλλού. Είναι τόσο έντονες γιατί είναι σπάνιες μάλλον. Ίσως και όχι. Επίσης, από τα (υπέρ-)θετικά της Ολλανδίας είναι η αριστουργηματική άνοιξη. Η φύση οργιάζει! Βγαλμένη από παραμύθια, συμπαρασύρει τους πάντες σε ένα διονυσιακό δίμηνο. Στα αξιοσημείωτα αυτής της χώρας είναι και η αναγνώριση του κόπου. Η δουλειά ανταμείβεται παντού και πάντα. Το ίδιο και η απραξία… Τι λέγαμε πριν για ισορροπία; Ορίστε. Είναι παντού!

Αν είναι κάτι ακόμα που θαυμάζω εδώ πέρα, είναι ότι ο οποιοσδήποτε έρθει σε αυτήν την ‘υποθαλάσσια γη’, μπορεί να φτιάξει την ζωή του πολύ εύκολα. Και πολύ γρήγορα. Οι ευκαιρίες είναι απίστευτες και η δομή της κοινωνίας είναι τέτοια, που μπορεί να αφομοιώσει τον οποιονδήποτε. Η διευκόλυνση της ζωής ξεκινάει από την καθημερινότητα του κατοίκου εδώ πέρα. Το κράτος σου παρέχει τα πάντα. Ότι θέλεις, γρήγορα και εύκολα. Μονάχα μην ζητήσεις λίγο ήλιο παραπάνω… Gesloten! (κλείσαμε λέμε…)

Κάθε μέρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Η κατανομή αυτών εξαρτάται από έναν και μόνο παράγοντα… τον ήλιο! Όσο ποιο βόρεια πηγαίνεις το σκηνικό γίνεται ‘άψογα ανήλιο’. Όσο κατηφορίζεις, η τελειότητα και η οργάνωση μετατρέπονται σε ‘άτακτες ηλιαχτίδες’. Γιατί αυτός είναι που διαμορφώνει τους χαρακτήρες μας αλλά και την δομή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Ταυτόχρονα μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις.

Και ρωτώ: Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;’ Δύσκολα μπορείς να διαλέξεις κάποιο από τα δύο. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο βέβαια. Τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε ο καθένας μας, αλλά και ποιες είναι οι απαιτήσεις του καθενός για την ζωή του. Ή τέλος πάντων για το υπόλοιπο αυτής. Σου λέει λοιπόν η κυρά-Άννα ‘Να τα βάλεις κάτω και να τα ζυγίσεις’. ‘Χαλασμένη ζυγαριά μου έδωσες’ της απαντάς εσύ…

Από την αρχή

Εχθές ξανά θυμήθηκα τι μου άρεσε παλιότερα στις συναυλίες που πήγαινα κατ’ επανάληψη. Ταξίδι, αγχωμένη χαλάρωση, πλαστικός καφές, ήλιος, εναλλαγές χρωμάτων και ήχων και φυσικά η προσμονή του άγνωστου. Αυτά πριν την άφιξη στον συναυλιακό χώρο. Μετά όλα αλλάζουν. Τα ποικίλα χρώματα ξεθωριάζουν σε δυο-τρία συγκεκριμένα. Κατάμαυρα μπλουζάκια με  κάποιο άσχημο (συνήθως) σχέδιο στο στήθος, το πράσινο του καταπατημένου χόρτου, αν είναι ανοιχτή η συναυλία ή το γκρι του τσιμέντου στην αντίθετη περίπτωση. Η προσμονή για το άγνωστο παίρνει σάρκα και οστά. Μετατρέπεται σε αγωνία, ξέρεις, εκείνο το τρεμούλιασμα στα γόνατα πριν βγει ο τραγουδισταράς και πει κάτι σε ‘μάδερφάκερσ’. Είναι και αυτό μια παράδοση. Ας μην την χαλάσουμε λοιπόν…

Πολύ δυνατά συναισθήματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και ένα βουητό στα αυτιά εν τέλει, το οποίο σε κάνει να αναπολείς τα ‘αξιαγάπητα’ αυγουστιάτικα τζιτζίκια. Μεγάλη αγάπη η μουσική και δεν είναι από αυτές τις αγάπες που φθίνουν, μα ούτε και από εκείνες που σε φθείρουν. Μία διαρκής διαμάχη του εσωτερικού σου κόσμου με την προσωρινή ψυχολογία, για το ποιος θα νικήσει στην κατακράτηση των ακουσμάτων. Ευτυχώς δεν νικά ποτέ κάποιο από τα δύο αυτά μεγαθήρια. Τουλάχιστον στον δικό μου μικρόκοσμο όπου η μουσική δεν έχει όρια. Εκτός από τη αναμενόμενη ακουστική μου ανοχή. Οι μουσικές, γνωστές και ως ‘υπερ-κουλτουρο-πίπες’, σταματάνε στον λοβό του εκάστοτε αυτιού μου. 

Για να φτάσει το αυτί μου να είναι τόσο επιλεκτικό πέρασε πολλά και θα περάσει ακόμα περισσότερα. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω είναι στο σαλόνι του προ-προηγούμενου πατρικού σπιτιού, ο πατέρας μου με την παλιά του κιθάρα αγκαλιά να τυραννά τα δάχτυλα του για να μας γλυκάνει τα αυτιά. Με φυσικό αντάλλαγμα το χαμόγελο μας. Κάπου εκεί ξεκινά και ο δικός μου Γολγοθάς. Παιδική χορωδία, φλογέρες, φλάουτο (φύσα-ξεφύσα), σολφέζ, ντικτέ, κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, αρμονία, ξανά ντικτέ, εξετάσεις στην σχολή μουσικών σπουδών και τέλος. Πρόωρος θάνατος… Μονάχα κάποια μεταθανάτια ρεμπετομαζέματα εδώ στη ξενιτιά…

 Ήταν πλήγμα τελικά, το βλέπω ξεκάθαρα τώρα. Το ήθελα παραπάνω από όσο πραγματικά το πίστευα. Και μετά από αυτό τι; Παρατάω έτσι εύκολα τα όπλα; Έτσι αποδείχτηκε… Η προσπάθεια για την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου περιορίστηκε αρκετά, παρ’ όλα αυτά  τουλάχιστον τα ακούσματα μου δεν σταμάτησαν να αυξάνονται. Όλο αυτό το διάστημα συνεχίζω να εξερευνώ για κάτι καινούριο και ταυτόχρονα συγκλονιστικό (πάντα με γνώμονα τα δικά μου αυτιά), είτε από το παρόν είτε από το παρελθόν. Δίπλα λοιπόν στις παλιές αγάπες προστέθηκαν και νέες, άλλοτε πολύχρωμες και άλλοτε μονόχρωμες, άλλοτε ιδιαίτερες και άλλοτε συμβατικές, πάντα με τρόπο τέτοιο ώστε να  κάνουν ‘τα μέσα μου’ να σκιρτάνε λίγο.

Καλά λοιπόν τα ακούσματα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς δέχομαι να με γεμίζουν οι νότες των άλλων και όχι κάτι το οποίο παράγω εγώ ο ίδιος. Με στεναχωρεί πάρα πολύ αυτό και με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά το θέλω... Δεν ήρθε ο κορεσμός, σίγουρα. Απλά μάλλον μεγάλωσα λιγάκι και σοβάρεψα, και δεν έχω χρόνο, και έχω πολλές ευθύνες και έγνοιες, και γενικά όλο αυτό το ‘σάπιο πακέτο’ που μας πλασάρανε τόσα χρόνια αυτοί οι μεγάλοι. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις  που λέει και η κυρά-Άννα...

Θα ξαναρχίσω λοιπόν, δεν παραδίδω έτσι εύκολα τα όπλα. ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΩ εγώ! Δεν κάνω join στο κλαμπ σας... Για μένα η μουσική ήταν πάντα μία στάση. Η γωνίτσα εκείνη που ήξερα ότι θα είναι εκεί ότι και αν συμβεί για να με πάρει αγκαλιά να ηρεμήσω, να γελάσω, να κλάψω ή και να φωνάξω. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές σε διάφορες συναυλίες που τα δάκρυα μου έφυγαν χωρίς να το πάρω χαμπάρι και σταματούσαν απότομα στο επόμενο διαφορετικό άκουσμα. Είναι όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που, με έναν μαγικό τρόπο, τα έχω συνδέσει με κάποιο άκουσμα. Μην ξεχνάς ότι στον διαγωνισμό των αναμνήσεων χρυσός νικητής είναι οι μυρωδιές και αμέσως μετά ακολουθούνε τα ακούσματα.

Με ηρεμεί και με φέρνει στα ίσια μου. Μου δίνει θάρρος και μου αφαιρεί σε πολύ λίγο χρόνο όλα εκείνα που, με κόπο, προσπαθεί να μου περάσει η καθημερινότητα και ο χρόνος. Άνιση η μάχη πάντως, πώς μπορεί κάποιος να νικήσει τον χρόνο και την καθημερινότητα; Με επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση και διώχνει και τον μαλάκα λίγο πιο μακριά. Μου δίνει περιθώριο να πιστέψω για λίγες στιγμές ότι μπορώ να νικήσω· να παραμείνω το παιδάκι που έλεγα την προηγούμενη φορά… 

Αλλαγή Τώρα!

Αλλαγή ύφους και στυλ...

Δεν ξέρω τι είναι, τι φταίει, άλλα ξέρω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου... Τον προσανατολισμό μου βρε αδερφέ! Λίγο ή καθημερινότητά, λίγο το ασταμάτητο "inlogen" και το κουραστικό "gesloten" (πες το σωστά: χχχεσλότεν, έέέτσι σαν να φτύνεις), λίγο και ο χρόνος που προχωράει λες και κυνηγά το τελευταίο τρένο για τον σταθμό, λίγο η αδιάλειπτη διαμάχη με το αντίθετο φύλο και σαν κερασάκι στην τούρτα η πίεση από το πανεπιστήμιο η οποία όμως παράλληλα με εξιτάρει στο έπακρο... Έχω αρχίσει να το χάνω σου λέω. Η μάλλον ΣΕ λέω...

Εγώ πάντως συνεχίζω να νιώθω σαν σπουργίτι σε σώμα λιονταριού που μία μέρα θα γίνω σπουδαίος και τρανός! Ναι, αλήθεια! Το βλέπω και κάθε βράδυ στον ύπνο μου, ανάμεσά όλα τα άλλα τα όνειρά τα οποία αντικατοπτρίζουν άπλα την καθημερινή αυτή διαμάχη που ζω, βλέπω ακόμα και τώρα, στα 26 πλέον, όνειρά με εκείνη την παιδική έννοιά αυτής τής λέξης! Ξέρεις, εκείνα που δεν είχαν λογική, πάρα μονάχα συνέχειά. Συνέχειά στην οποία δεν ήσουνα άπλα θεατής ή μαριονέτα καθισμένη στην γωνίτσα σου, άλλα Ο Πρωταγωνιστής με το Π κεφάλαιο! Ατίθασος μποξέρ, ζάπλουτος σεΐχης, μακρυμάλλης μουσικός άλλα και διάσημος ηθοποιός. Και να μην ξεχνάμε το πιο αγαπημένο από όλα: αστροναύτης... και όχι πάντα με αυτές τις παραφουσκωμένος στολές σε στυλ Πάγκαλου ή Βενιζέλου, άλλα σε πολύ τυχερές στιγμές σαν μικροί πρίγκιπες που αλωνίζουν το σύμπαν...

Πριν έρθω σε αυτό το καλοκουρδισμενο μέρος, γεμάτο διάνοιες και ιδιοφυΐες, είχε βγει ένα από αυτά τα όνειρά στην επιφάνειά και με είχε συνεπάρει στα αλήθεια! Ήθελα να γίνω μουσικός! Ναι, ναι, αλήθεια! Είχα κάνει μαθήματά και έδωσα εξετάσεις για να μπω στην σχολή μουσικών σπουδών. Απέτυχα και έφτασα εδώ πέρα να παλεύω με εξισώσεις όπως είχε πει και ο Πασχαλίδης, ο Μιλτιάδης.

Για αυτό θα αλλάξω λίγο και εγώ. Θα πάρω την μικρή μου εκδίκηση. Θα κρατήσω αυτήν την μικρή γωνίτσα για μένα. Για να μιλάω στον εαυτό μου και να μην ξεχνάω από δω και πέρα. Θα μπορούσα να κρατήσω ημερολόγιο, άλλα θέλω να παλέψω και με τις ντροπές μου, με τις ανασφάλειες μου... Για αυτό τα βγάζω όλα στη φορά. Πλυμένα και άπλυτα και όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται, εδώ είμαι. Άσε που το ημερολόγιο χάνεται καμία φορά σε μπαούλα, κουτές ή σε εκείνα τα σημεία που πραγματικά δεν αγγίζεις ούτε ψυχικά ούτε σωματικά για πολλά χρονιά. Όπως το υπόγειο στο σπίτι των γονιών, που έχει κάθε λογής πράγματά. Καμία φορά και εγώ τρομάζω...

Για ένα πράγμα δεν φοβάμαι. Είμαι τυχερός, το παραδέχομαι... Όσες φορές αγάπησα στην ζωή μου αγαπήθηκα κιόλας. Οικογένεια, φίλοι, κορίτσια, γυναίκες και πάλι φίλοι. Δεν έχω παράπονο σε καμία περίπτωσή. Ο καθένας έχει πάρει ένα κομμάτι από την ψυχή μου και έχει ξεχωριστή θέση στην καρδία μου. Άλλα και εγώ παίρνω κάτι από τον καθένα. Σαν τους τηλεφωνικούς κατάλογους σε εκείνους τους βρόμικους τηλεφωνικούς θαλάμους στις αμερικάνικές ταινίες, όπου όποιος θέλει κόβει την σελίδα με το τηλέφωνο που γουστάρει. Έτσι είμαστε και εμείς, γδέρνουμε ο ένας την ψυχή του άλλου, έχωντας πάρει ότι μας αρέσει από εκεί μέσα. Καμία φορά κάνουμε ζημία, άλλες φορές όχι, μα πάντα ξύνουμε έστω και λίγο. Και άμα είσαι τόσο τυχερός, ώστε να σε αγαπάει και ο άλλος, τότε στο κομμάτι που λείπει θα ακουμπήσει ένα φιλί η ένα δάκρυ... Για αυτό γελάω όσο μπορώ περισσότερο. Για να μην αφήνω κενά πίσω μου, στις ψυχές των αγαπημένων.

Μου λείπετε όλοι! Μα πάνω από όλα μου λείπει ο παλιός μου εαυτός. Εκείνος που δεν γινότανε ποτέ μαλάκας, άλλα ήτανε πολύ "σταρχιδιστής". Εκείνος που έπαιζε ασταμάτητα με την ηλεκτρική κιθάρα του και ξυπνούσε στις 12. Ωριμάζω και γίνομαι όλα εκείνα που τότε μισούσα, άλλα και επιδεικτικά απέφευγα.

Anyway, θα χτίσω την φωλίτσα μου εδώ πέρα λοιπόν και θα έρχομαι άμα θέλω να γελάσω ήνα κλάψω. Θα διηγούμαι παραμύθια άλλα και όνειρά που είδα και μου άρεσαν! Πάνω από όλα θα προσπαθήσω να αναλύσω όλο αυτό το συνονθύλευμα που έγραψα σήμερα. Γιατί ο τρόπος που μιλάω και γράφω πλέον, είναι κάτι είναι σαν το κανταΐφι: δεν ξέρεις που ξεκινάει άλλα ούτε και που τελειώνει, άλλα σίγουρα σου αφήνει ωραία γεύση στο τέλος. Και αυτό δεν μου αρέσει...

Δε Λες Κουβέντα....

Einai kapoia kwmmatia apo allo planith re pousth....
anatrixilaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Δε Λες Κουβέντα (link)


Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης

Εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου & Δήμος Μούτσης ( Ντουέτο )



Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

either alone or fill the hole!!!!

exeretiko videaki!!!!!