30-10

δάκρυα με θλίψη ξαπλωμένα

μόλις που αφήσανε τις μακριές του βλεφαρίδες

θέλοντας να αφήσουνε το στίγμα τους

στο άγονο ετούτο χώμα.

πείτε της ότι δεν ήθελα  να φύγει

και με άφησε·  με τις σκέψεις μου

ξυράφια να ζητάνε

Ω, σάρκα μου αδύναμη

μπρος στης ψυχής το σκέρτσο

ζάρωσες σαν αντίκρισες

της λησμονιάς την θλίψη
.

Ταξίδια στη Στρατόσφαιρα…

Καζέπι. Δεν ξέρω καν αν γράφεται έτσι. Ξέρω όμως τι σημαίνει!  Έτσι έβριζε ο Παππούς τον θείο μου κάθε φορά που έκανε μπαγαποντιά σαν πιτσιρικάς. Ο θείος ήξερε όμως. Με το που άκουγε την μαγική λέξη να βγαίνει σαν κατάρα από τα σωθικά του παππού, γινόταν Λούης. Τα πόδια στα αυτιά και άμα ήτανε τυχερός γλίτωνε. Είχε τη μυστική φωλίτσα του όμως.  Όταν η σκανταλιά  που έκανε ήταν χοντρή κρυβόταν στο υπόγειο. Ανάμεσα σε όλες τις άλλες, έχει και αυτήν την χρηστική αξία… 

Υπόγειο. Ένα χωρικό φαινόμενο  που μεταλλάσσεται μέσα στον χρόνο. Αποκτά καινούργιες αξίες και χρήσεις. Γεμίζει και αδειάζει ανάλογα την προσωρινή κατάσταση του ιδιοκτήτη.  Το πιο μαγικό σημείο ενός σπιτιού. Τόσο ταπεινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο μυστηριώδες. Τουλάχιστον στα δικά μου, παιδικά μάτια! Κρύβει τόσα πολλά αντικείμενα μέσα του.  Και το καθ’ ένα από αυτά τόσες ιστορίες.

Τα καινούργιας μορφής υπόγεια είναι πιο εκλεπτυσμένα από εκείνα των αναμνήσεων μας. Έχουν μέσα πολύ περισσότερα αντικείμενα. Και βιβλία. Πολλά βιβλία. Βιβλία που απλά τα ξεφυλλίσαμε αλλά και από τα άλλα που γέμισαν με δάκρυα. Βιβλία πολλών ειδών και για όλες τις ηλικίες. Έχουν επίσης μουσικές. Σε διάφορες μορφές. Είτε στην κλασική πλέον μορφή του βινυλίου είτε στην πιο λησμονημένη· την κασέτα! Μουσικές με τις οποίες κάποτε γελάσαμε ή δακρύσαμε, χορέψαμε ή μας συνόδευαν σε στιγμές χαλάρωσης.

Αναμνήσεις αραδιασμένες σε ράφια σκονισμένα ή ακόμα και παρατημένες στο πάτωμα να θυμίζουν στον καθένα μας ότι ουδέν μόνιμο και ουδείς αναντικατάστατος. Αναμνήσεις θαμμένες στα έγκατα της γης, καταπιέζονται  για να μην εκφράσουν όλα αυτά που κάποτε είδαν και άκουσαν. Οι πιο πολλές από αυτές με μορφή φθαρμένου αντικείμενου, έχουν λησμονηθεί από αυτόν που κάποτε τις αντίκρισε με αυτήν τη λαχτάρα του καινούριου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παιχνίδια. Αυτά που κάποτε χάριζαν απλόχερα χαρά για τους νεότερους και ηρεμία για τους γονείς, τώρα είναι απλά, παρατημένα παιχνίδια. Καλά το είχε πει η Λίνα:  ‘Τι με κοιτάζεις με αυτά τα μάτια, αυτό που ζήσαμε σκοτάδι δεν μας πνίγει. Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια και εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει‘. Πόσο λυπηρό… Αμείλικτος ο χρόνος ακόμα και στα πιο αγαπημένα αντικείμενα… Όσα συναισθήματα σου χαρίζει ο άτιμος, άλλο τόσο από το χρώμα σου αφαιρεί σαν αντάλλαγμα…

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το υπόγειο σαν η φυσική συνέχεια του σώματος. Υπάρχουν αντικείμενα εκεί κάτω που έχουν συνδεθεί τόσο έντονα με το σώμα, που με έναν μαγικό τρόπο όποτε πλησιάζουν κοντά, σαν μαγνήτες αντιδράνε μεταξύ τους. Εκεί κάτω λοιπόν, στέκει ατάραχο το παλιό ποδήλατο, εφαλτήριο για τις πρώτες εξερευνήσεις και τις πρώτες περήφανες ορθοπεταλιές. Χαμένος σε εκείνες τις ασπρόμαυρες αναμνήσεις, ένα μούδιασμα στον πήχη θα είναι για πάντα εκεί, σαν ενθύμιο από μία παλιά πτώση και ένα άγγιγμα της ουλής στον αγκώνα θα το επιβεβαιώνει. Εκεί παραδίπλα κρέμεται περήφανο το πτυχίο από την σχολή. Αναπολώντας όμως τις στιγμές της φοιτητικής ανεύθυνης ζωής, ο πονοκέφαλος θα κυριεύσει τα υπόλοιπα συναισθήματα, όπως τότε που έπρεπε να παραδοθεί η κωλο-εργασία. Και μετά η μεγαλύτερη ανακάλυψη από τον καιρό του Κολόμβου· τα πρώτα παιδικά παπούτσια… ΘΕΕ ΜΟΥ! Ούτε ο αντίχειρας δεν χωράει εκεί μέσα. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα το αγαπημένο όλων. Η εργαλειοθήκη του πατέρα! Η οποία με την πάροδο του χρόνου παίρνει μορφή γκαράζ! Δεν πα να είναι κομμωτής ή φιλόλογος ο πατέρας, η εργαλειοθήκη θα είναι εκεί να θυμίζει ποιος είναι ο άντρας στο σπίτι. Άσχετα που αν χαλούσε το καζανάκι φωνάζαμε υδραυλικό!

Κάθε φορά που κατεβαίνω να παρατήσω κάτι, μία καινούργια έκπληξη με περιμένει. Στο υπόγειο πάντα χάνεις κάτι καινούργιο αλλά σε αντάλλαγμα ανακαλύπτεις κάτι παλιό. Υπήρξαν βέβαια φορές που κατέβηκα και με άλλον σκοπό· απροσδιόριστο και χωρίς προειδοποίηση. Όταν ήμουνα μικρός έβλεπα συνέχεια αυτόν τον εφιάλτη που με έκανε να χάνω προσωρινά τον ύπνο μου. Καθώς κοιμόμουνα άνοιγε το πάτωμα και έπεφτε στο κενό· με εμένα επάνω… Και έπεφτε, και έπεφτε, και σταματημό δεν είχε. Έως ότου προσγειωνόταν στο υπόγειο. Εκεί ήταν όλα τόσο σκοτεινά και τρομακτικά. Φοβόμουνα πολύ… Και όσο πάσχιζα να δω κάτι, τόσο πιο έντονοι γινόντουσαν αυτοί οι ακατανόητοι θόρυβοι. Ώσπου ξαφνικά ένιωθα ένα άγγιγμα. Κάπου εκεί ξυπνούσα πάντα… 

Ευχαριστώ σας

Γελάω, γελάς, γελάει· γελάμε, γελάτε, γελάνε. Είμαστε χαρούμενοι όμως; Ή απλά αντιδρούμε σε κάτι στιγμιαίο; Δεν ξέρω. Χθες παρατήρησα έναν χαζοχαρούμενο που έκανε ποδήλατο και σφύριζε. Μετά αναρωτήθηκα μήπως απλά ήταν ευτυχισμένος. Δεν θα μάθω ποτέ. Εμένα πάντως πονάει η μέση μου εδώ και μία βδομάδα και γελάω μόνο από συνήθεια ή όταν το απαιτεί η περίσταση κάπως συγκρατημένα…

Γέλιο δυνατό, γέλιο έξω καρδιά, γέλιο ντροπαλό και γέλιο σαστισμένο. Γέλιο παιδικό, αυτό με τα σιδεράκια, που πηγάζει από τα έγκατα της ψυχής και δεν πασχίζει να επιδείξει κάτι. Αλλά και γέλιο ενός ηλικιωμένου, που κάπου εκεί ανάμεσα στις χαρακιές τις σοφίας και του χρόνου κρύβει το νόημα όλου του κόσμου. Πρόσφατα είχα την τιμή να βιώσω το χαμόγελο αγαπημένου προσώπου, την ώρα που του έλειπε ένας ‘κεντρικός τομέας’. Ξέρεις αυτά τα μεγάλα δόντια που είναι μπροστά και πάνω. Του λαγού μωρέ! Έλειπε ένα από τα δύο… Μάλλον αυτός το απήλαυσε περισσότερο από εμάς καθότι μας χάρισε τόση χαρά μαζεμένη όση δεν είχαμε πάρει για πολλά χρόνια… 

Όσα χρόνια και να περάσουν όμως ο καθένας από εμάς εκφράζει την χαρά του διαφορετικά από τον διπλανό του, αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Είναι μάλλον γονιδιακό. Και είναι από τα πράγματα που σου μένουν από τον άλλον. Είχα πει μία προηγούμενη φορά ότι στον διαγωνισμό των αναμνήσεων χρυσός νικητής είναι οι μυρωδιές και αμέσως μετά ακολουθούνε τα ακούσματα. Ε, όταν μιλάμε για πρόσωπα, στην δεύτερη θέση είναι το γέλιο του. Ειδικά όταν αυτόν τον κάποιο τον έχεις ζήσει και ξέρεις από πού πηγάζει αυτή του η αντίδραση.

Μία ασήμαντη αφορμή, ένα χάδι, ένα φτέρνισμα την λάθος στιγμή αλλά και μία γκάφα του ‘απέναντι σου’. Είναι παντού, είναι πάντα εκεί και είναι ακατάπαυστο. Βγάλε τη σκέψη σου βόλτα μία ηλιόλουστη μέρα στην πόλη και θα καταλάβεις τι εννοώ. Θα το αντικρίσεις στα πιο απίθανα μέρη. Θα τρομάξεις μάλιστα αν αναλογιστείς αργότερα την αλλαγή στην διάθεση σου. Αλλά πρόσεχε όταν θα περπατάς εκεί έξω και μην ‘γελιέσαι’. Κάποιοι γνωρίζουν την προσοχή που δίνεις στο γέλιο και το εκμεταλλεύονται. Γιατί ξέρουν ότι πάντα θα το προσέχεις και μάλλον θα τσιμπήσεις!

Επίσης, έχε στο νου σου ότι το γέλιο, ναι μεν έχει ουσία και βάθος, αλλά έχει αρχή, μέση και τέλος. Να το προκαλείς και να το δέχεσαι όταν πρέπει. Γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς βαρετός. Στην καλύτερη περίπτωση. Το πιο πιθανό είναι να σε πούνε χαζοχαρούμενο. Μην γελάς. Μου τυχαίνει συχνά!

Για μένα πάντως, το γέλιο σημαίνει εκφράζομαι! Είναι από τις ύψιστες μορφές έκφρασης. Μπορείς να μάθεις τον άλλον από ένα και μόνο χαμόγελο. Αρκεί να είναι αληθινό. Γέλιο σημαίνει επικοινωνώ, αναγνωρίζω και αντικρίζω. Καταστάσεις αλλά και ανθρώπους. Είναι το ίδιο το νόημα της ζωής πιστεύω… Και ακολουθεί κοινή πορεία με την αγάπη. Για αυτό είχα πει ότι γελάω όσο μπορώ περισσότερο. Για να μην αφήνω κενά πίσω μου, στις ψυχές των αγαπημένων καθώς τις αγγίζω. Και ας με πειράζουν καμιά φορά και με αποκαλούν χαζοχαρούμενο. Θα έχω να θυμάμαι τις αντιδράσεις τους. Γιατί αυτές μένουν.

Μεγαλώσαμε τόσο που έχουμε αρχίσει να αιτιολογούμε τις πράξεις μας με την δικαιολογία: και τι θα έχουμε να λέμε στα εγγόνια μας; Όχι, λοιπόν! Πρέπει να ζούμε για να γελάμε. Γιατί όσο γελάμε άλλο τόσο ζούμε... Άσε που είναι και μεταδοτικό. Αλήθεια σε λέω! Κάνε ένα κοινωνικό πείραμα. Εκεί που θα είσαι με την παρέα σου για άλλον ένα ξενέρωτο καφέ θυμήσου κάτι πολύ αστείο και ξεκίνα να γελάς. Μετά από λίγο θα δεις τα πιο χαρούμενα πρόσωπα του κόσμου δίπλα σου. Γιατί εσύ τα διάλεξες να είναι δίπλα σου και τους έκανες να γελάσουν! 

Ήθελα να κλείσω αυτό το κείμενο με κάτι πολύ αστείο για να μοιράσω χαρά σε όποιον το διαβάσει. Αλλά όχι. Χρωστάω κάτι. Και το χρωσταώ σε πολλούς νομίζω… Θα κλείσω με μία ευχαριστία. Προς όλους αυτούς που μου γέλασαν ή μου χάρισαν ένα πλατύ χαμόγελο έστω και μία φορά στα αλήθεια… 

Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;

Άγριο ξύπνημα. Μάλλον φταίει το χθεσινό ξενύχτι. Ντους και λάθος επιλογή ρουχισμού. Έπρεπε να δω πρώτα έξω από το παράθυρο αν βρέχει. Αναχώρηση από το σπίτι και σε τριάντα μέτρα  σιχτίρισμα για την ώρα και την στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το μέρος. Βρεγμένα γυαλιά στην τσέπη και συνεχίζω. Φτάνω στο γραφείο και αντιμετωπίζω συνοφρυωμένες φάτσες. Φωτεινή εξαίρεση η κινεζούλα που μας υποδέχεται όλους με ένα πλατύ χαμόγελο. Μυρωδιά σάπιας κάλτσας στο δωμάτιο και τα χρώματα στον χώρο συμβαδίζουν με τον Ολλανδικό ουρανό· αυτό το γκρι της φυλακής. Πώς το είχε πει ο Αγγελάκας; ‘Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω πώς συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά. Θέλω να βγω από 'δω μέσα κι όμως μένω, σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά’… ΑΚΡΙΒΩΣ!

Πριν δύο χρόνια και κάτι, πήρα το αεροπλάνο προς τα εδώ για πρώτη φορά. Περίεργα συναισθήματα τότε. Ακριβώς η αλλαγή που χρειαζόμουνα. Αλλά δεν ήταν και εύκολο. Ήρθα λοιπόν σε αυτό το ‘καλοκουρδισμένο’ μέρος, όπου όλα δουλεύουν ρολόι. Οι ντόπιοι; Ξανθοί (στα όρια του ξεβαμμένου), ψηλοί (μέσο ύψος  για άνδρες το 1.87μ…) και κάπου εκεί ανάμεσα να προσπαθείς εσύ ο κοινός θνητός να επιβιώσεις! Τα φαγητά ανούσια και η τεράστια ποικιλία από μπύρες είναι εδώ για να σου κάνει το στομάχι ‘γκάιντα’ κάθε φορά που βγαίνεις. Μουντός ο τόπος και περίεργοι οι γηγενείς…

Είμαι σίγουρος ότι ο ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ κατά την δημιουργία του κόσμου και τον διαμοιρασμό χαρισμάτων ανά τόπο και φυλή, στους Ολλανδούς έδωσε την υγρασία και την ισορροπία! Η υγρασία δεν θέλει σκέψη. Απλά υπάρχει παντού. Όπως και η ισορροπία άλλωστε. Ισορροπία στους χαρακτήρες, στις σχέσεις, στις εδαφικές διαβαθμίσεις, στην αναλογία του κρατικού δούνε και λαβείν και φυσικά στα χρώματα. Και ότι χρώμα δεν τους το έδωσε η φύση το φτιάχνουν μόνοι τους. Φανταχτερές τουλίπες χρώματος μπεζ, με ροζ βούλες και κίτρινους μίσχους, ντυμένες σε πράσινο περιτύλιγμα και πορτοκαλί κορδέλα… Οι οποίες ανθίζουν όλο τον χρόνο γιατί ο καιρός δεν έχει λογική συνέχεια εδώ.

Συζητούσαμε με την παρέα τις προάλλες. Θέμα συζήτησης ήταν το φαινόμενο της συνύπαρξης όλων των εποχών του χρόνου σε κάθε τυπική Ολλανδική ημέρα. Αλλά ξεχάσαμε έναν περιοριστικό παράγοντα. Το φαινόμενο συναντάται μοναχά στις μέρες που ξεκινάνε με ήλιο! Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο καιρός μένει ως έχει… Καταθλιπτικός! Πάντως θα τον δικαιολογήσω τον ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ για αυτό το τερτίπι. Κάτι έπρεπε να γίνεται για να μην πλήττεις από την μονοτονία…

Έχει όμως και τα θετικά του αυτός ο υγρός τόπος με τους γιγαντιαίους χαρακτήρες του ‘muppet show’. Είναι κάτι στιγμές προσωπικής ανταμοιβής, πολύ πιο έντονες από οπουδήποτε αλλού. Είναι τόσο έντονες γιατί είναι σπάνιες μάλλον. Ίσως και όχι. Επίσης, από τα (υπέρ-)θετικά της Ολλανδίας είναι η αριστουργηματική άνοιξη. Η φύση οργιάζει! Βγαλμένη από παραμύθια, συμπαρασύρει τους πάντες σε ένα διονυσιακό δίμηνο. Στα αξιοσημείωτα αυτής της χώρας είναι και η αναγνώριση του κόπου. Η δουλειά ανταμείβεται παντού και πάντα. Το ίδιο και η απραξία… Τι λέγαμε πριν για ισορροπία; Ορίστε. Είναι παντού!

Αν είναι κάτι ακόμα που θαυμάζω εδώ πέρα, είναι ότι ο οποιοσδήποτε έρθει σε αυτήν την ‘υποθαλάσσια γη’, μπορεί να φτιάξει την ζωή του πολύ εύκολα. Και πολύ γρήγορα. Οι ευκαιρίες είναι απίστευτες και η δομή της κοινωνίας είναι τέτοια, που μπορεί να αφομοιώσει τον οποιονδήποτε. Η διευκόλυνση της ζωής ξεκινάει από την καθημερινότητα του κατοίκου εδώ πέρα. Το κράτος σου παρέχει τα πάντα. Ότι θέλεις, γρήγορα και εύκολα. Μονάχα μην ζητήσεις λίγο ήλιο παραπάνω… Gesloten! (κλείσαμε λέμε…)

Κάθε μέρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Η κατανομή αυτών εξαρτάται από έναν και μόνο παράγοντα… τον ήλιο! Όσο ποιο βόρεια πηγαίνεις το σκηνικό γίνεται ‘άψογα ανήλιο’. Όσο κατηφορίζεις, η τελειότητα και η οργάνωση μετατρέπονται σε ‘άτακτες ηλιαχτίδες’. Γιατί αυτός είναι που διαμορφώνει τους χαρακτήρες μας αλλά και την δομή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Ταυτόχρονα μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις.

Και ρωτώ: Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;’ Δύσκολα μπορείς να διαλέξεις κάποιο από τα δύο. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο βέβαια. Τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε ο καθένας μας, αλλά και ποιες είναι οι απαιτήσεις του καθενός για την ζωή του. Ή τέλος πάντων για το υπόλοιπο αυτής. Σου λέει λοιπόν η κυρά-Άννα ‘Να τα βάλεις κάτω και να τα ζυγίσεις’. ‘Χαλασμένη ζυγαριά μου έδωσες’ της απαντάς εσύ…

Από την αρχή

Εχθές ξανά θυμήθηκα τι μου άρεσε παλιότερα στις συναυλίες που πήγαινα κατ’ επανάληψη. Ταξίδι, αγχωμένη χαλάρωση, πλαστικός καφές, ήλιος, εναλλαγές χρωμάτων και ήχων και φυσικά η προσμονή του άγνωστου. Αυτά πριν την άφιξη στον συναυλιακό χώρο. Μετά όλα αλλάζουν. Τα ποικίλα χρώματα ξεθωριάζουν σε δυο-τρία συγκεκριμένα. Κατάμαυρα μπλουζάκια με  κάποιο άσχημο (συνήθως) σχέδιο στο στήθος, το πράσινο του καταπατημένου χόρτου, αν είναι ανοιχτή η συναυλία ή το γκρι του τσιμέντου στην αντίθετη περίπτωση. Η προσμονή για το άγνωστο παίρνει σάρκα και οστά. Μετατρέπεται σε αγωνία, ξέρεις, εκείνο το τρεμούλιασμα στα γόνατα πριν βγει ο τραγουδισταράς και πει κάτι σε ‘μάδερφάκερσ’. Είναι και αυτό μια παράδοση. Ας μην την χαλάσουμε λοιπόν…

Πολύ δυνατά συναισθήματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και ένα βουητό στα αυτιά εν τέλει, το οποίο σε κάνει να αναπολείς τα ‘αξιαγάπητα’ αυγουστιάτικα τζιτζίκια. Μεγάλη αγάπη η μουσική και δεν είναι από αυτές τις αγάπες που φθίνουν, μα ούτε και από εκείνες που σε φθείρουν. Μία διαρκής διαμάχη του εσωτερικού σου κόσμου με την προσωρινή ψυχολογία, για το ποιος θα νικήσει στην κατακράτηση των ακουσμάτων. Ευτυχώς δεν νικά ποτέ κάποιο από τα δύο αυτά μεγαθήρια. Τουλάχιστον στον δικό μου μικρόκοσμο όπου η μουσική δεν έχει όρια. Εκτός από τη αναμενόμενη ακουστική μου ανοχή. Οι μουσικές, γνωστές και ως ‘υπερ-κουλτουρο-πίπες’, σταματάνε στον λοβό του εκάστοτε αυτιού μου. 

Για να φτάσει το αυτί μου να είναι τόσο επιλεκτικό πέρασε πολλά και θα περάσει ακόμα περισσότερα. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω είναι στο σαλόνι του προ-προηγούμενου πατρικού σπιτιού, ο πατέρας μου με την παλιά του κιθάρα αγκαλιά να τυραννά τα δάχτυλα του για να μας γλυκάνει τα αυτιά. Με φυσικό αντάλλαγμα το χαμόγελο μας. Κάπου εκεί ξεκινά και ο δικός μου Γολγοθάς. Παιδική χορωδία, φλογέρες, φλάουτο (φύσα-ξεφύσα), σολφέζ, ντικτέ, κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, αρμονία, ξανά ντικτέ, εξετάσεις στην σχολή μουσικών σπουδών και τέλος. Πρόωρος θάνατος… Μονάχα κάποια μεταθανάτια ρεμπετομαζέματα εδώ στη ξενιτιά…

 Ήταν πλήγμα τελικά, το βλέπω ξεκάθαρα τώρα. Το ήθελα παραπάνω από όσο πραγματικά το πίστευα. Και μετά από αυτό τι; Παρατάω έτσι εύκολα τα όπλα; Έτσι αποδείχτηκε… Η προσπάθεια για την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου περιορίστηκε αρκετά, παρ’ όλα αυτά  τουλάχιστον τα ακούσματα μου δεν σταμάτησαν να αυξάνονται. Όλο αυτό το διάστημα συνεχίζω να εξερευνώ για κάτι καινούριο και ταυτόχρονα συγκλονιστικό (πάντα με γνώμονα τα δικά μου αυτιά), είτε από το παρόν είτε από το παρελθόν. Δίπλα λοιπόν στις παλιές αγάπες προστέθηκαν και νέες, άλλοτε πολύχρωμες και άλλοτε μονόχρωμες, άλλοτε ιδιαίτερες και άλλοτε συμβατικές, πάντα με τρόπο τέτοιο ώστε να  κάνουν ‘τα μέσα μου’ να σκιρτάνε λίγο.

Καλά λοιπόν τα ακούσματα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς δέχομαι να με γεμίζουν οι νότες των άλλων και όχι κάτι το οποίο παράγω εγώ ο ίδιος. Με στεναχωρεί πάρα πολύ αυτό και με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά το θέλω... Δεν ήρθε ο κορεσμός, σίγουρα. Απλά μάλλον μεγάλωσα λιγάκι και σοβάρεψα, και δεν έχω χρόνο, και έχω πολλές ευθύνες και έγνοιες, και γενικά όλο αυτό το ‘σάπιο πακέτο’ που μας πλασάρανε τόσα χρόνια αυτοί οι μεγάλοι. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις  που λέει και η κυρά-Άννα...

Θα ξαναρχίσω λοιπόν, δεν παραδίδω έτσι εύκολα τα όπλα. ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΩ εγώ! Δεν κάνω join στο κλαμπ σας... Για μένα η μουσική ήταν πάντα μία στάση. Η γωνίτσα εκείνη που ήξερα ότι θα είναι εκεί ότι και αν συμβεί για να με πάρει αγκαλιά να ηρεμήσω, να γελάσω, να κλάψω ή και να φωνάξω. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές σε διάφορες συναυλίες που τα δάκρυα μου έφυγαν χωρίς να το πάρω χαμπάρι και σταματούσαν απότομα στο επόμενο διαφορετικό άκουσμα. Είναι όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που, με έναν μαγικό τρόπο, τα έχω συνδέσει με κάποιο άκουσμα. Μην ξεχνάς ότι στον διαγωνισμό των αναμνήσεων χρυσός νικητής είναι οι μυρωδιές και αμέσως μετά ακολουθούνε τα ακούσματα.

Με ηρεμεί και με φέρνει στα ίσια μου. Μου δίνει θάρρος και μου αφαιρεί σε πολύ λίγο χρόνο όλα εκείνα που, με κόπο, προσπαθεί να μου περάσει η καθημερινότητα και ο χρόνος. Άνιση η μάχη πάντως, πώς μπορεί κάποιος να νικήσει τον χρόνο και την καθημερινότητα; Με επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση και διώχνει και τον μαλάκα λίγο πιο μακριά. Μου δίνει περιθώριο να πιστέψω για λίγες στιγμές ότι μπορώ να νικήσω· να παραμείνω το παιδάκι που έλεγα την προηγούμενη φορά…