Friday, November 25, 2011

Η διαπίστωση

Άνεργος ετών 27. Δεν ξέρω τι με λυπεί περισσότερο· που δεν μπορώ να ‘φτιάξω’ την ζωή μου; ή που δεν μπορώ να την χαρώ… Και οι δύο έννοιες καθόλα ψεύτικες και γεμάτες αυταπάτη, by default που λένε και οι επιστήμονες. Ας εξηγήσω όμως τι εννοώ.

Η έννοια της φράσης ‘Φτιάχνω την ζωή μου’. Για να μπορέσεις να φτιάξεις την ζωή σου πρέπει να σου ανήκει, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν είμαι σίγουρος ότι δεν μου ανήκει. Αν μου ανήκει κάτι είναι η καθημερινότητα που ζω, το ‘τώρα’ όπως το έχουμε ορίσει. Άρα αυτό το πρόβλημα πρέπει άμεσα να το ξεπεράσω, γιατί μιλάμε ξεκάθαρα για μία αυταπάτη. Πρέπει να κοιτάω διαρκώς το σήμερα, το τώρα (κλισέ Νο1). Ακόμα και το καλύτερο βόλεμα να μου τύχει, στην καλύτερη να καταντήσω ένας μίζερος πλούσιος. Αν και πολύ πιο πιθανό βλέπω να μένω στο ‘χαρούμενος μικροαστός’, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα… Άσε που από όσο έχει δείξει η ιστορία της κρίσης που περνούμε, τα μακροπρόθεσμα πλάνα φορολογούνται μέσω λογαριασμών της Δ.Ε.Η. την σημερινή εποχή. Και μάλιστα φορολογούνται ακριβά και άκρως εκβιαστικά. Αλλά και αυτό οδηγεί σε άλλο θέμα της φράσης ‘Φτιάχνω την ζωή μου’. Αυτό της κτητικότητας. Κάπου είχα διαβάσει (βασικά το είχα δει σε κάποια ταινία, αλλά το ‘είχα διαβάσει’ είναι πολύ πιο ιντελεκτουέλ), κάπου είχα διαβάσει λοιπόν, ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή της ζωής σου να είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις όλα (κλισέ Νο2).  Και αν ρεαλιστικά πρέπει να δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό για κάποιον που έχει ‘στρώσει’ την ζωή του, πρέπει σίγουρα να το επιβάλουμε στον εαυτό μας εμείς που ανήκουμε στην ηλικιακή κατηγορία 20 με 30.

Ανακεφαλαιώνω αυτό το πρώτο μέρος λοιπόν, λέγοντας ότι το θέμα της ‘βολεψιμότητας’ της ζωής είναι: i) ξεκάθαρα ουτοπικό, ii) εκτός εποχής 2007-2027, iii) δεν αρμόζει στην ηλικία μου και iv) είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έννοια της κτητικότητας, που προσωπικά αντιπαθώ. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι από την φύση του κτητικός, ας δεχτούμε την παραβολή ότι είναι σαν ένας γλάρος. Στην αρχή πρέπει να πάρει φόρα αντλώντας γνώση από το παρελθόν του, από το περιβάλλον του και αξιοποιώντας στο έπακρο τα μέσα που του δίνονται. Έρχεται η ώρα λοιπόν να ανοίξει τα φτερά του όσο πιο δυνατά μπορεί (κλισέ Νο3). Να ψάξει, να γυρίσει, να πέσει, να ξανασηκωθεί (αυτός ο Κοέλιο είναι ικανός να σε κάνει να λατρέψεις ακόμα και το κλύσμα) και να πετάξει ακόμα πιο μακριά… Αλλά δεν σταματάν εκεί τα βάσανα του. Πρέπει πάντα να ακολουθεί τα ρεύματα της εποχής, αλλά προσοχή! Όχι να ορίζεται από αυτά. Τέλος, ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να μπορεί να καταλάβει αν πετάει προς την σωστή κατεύθυνση…

Και κάπου εκεί έρχεται και η δεύτερη αυταπάτη. Όταν κάποιος φτάσει στα βαθιά γεράματα και αναρωτηθεί, ενώ πεθαίνει (έτσι, για να το κάνουμε πιο τραγικό), αν χάρηκε την ζωή του συμφώνα με τις δυνατότητες που είχε, τι νομίζετε ότι θα απαντήσει; Όχι;;; Δεν νομίζω… Είναι στην ανθρώπινη φύση ενός ατόμου, να πράττει όπως σκέφτεται και να σκέφτεται ανάλογα με τις πράξεις του. Άρα σε καμία περίπτωση δεν θα αρνηθεί (ή μετανοήσει) τις πράξεις του κατά την διάρκεια της ζωής του. Τουλάχιστον όχι το μεγαλύτερο μέρος αυτών. Για τις υπόλοιπες έχουμε επινοήσει την συγνώμη και τις τύψεις. Φυσικά υπάρχει πάντα η εκάστοτε Θεότητα με την ανάλογη ‘εκκλησία’… Οπότε έχουμε καλύψει το κωλαράκι μας πάλι! Άρα το τι θα μας δώσει χαρά στην καθημερινότητα μας έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις πράξεις μας. Αν θες να ταξιδέψεις, θα ταξιδέψεις. Αν θες να κάνεις καριέρα, θα κάνεις καριέρα (αργά ή γρήγορα). Αν θες να γίνεις μουσικός, θα γίνεις μουσικός. Ένας ασχημομούρης αμερικλάνος είχε πει ‘Δεν μπορείς να παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά αν προσπαθήσεις καμιά φορά θα ανακαλύψεις ότι παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι…

Εν τέλει, και στις δύο περιπτώσεις καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, και το χαίρομαι όσο θέλω να το χαίρομαι. Λίγη ατυχία είναι πάντα μέσα στα πλάνα… Είναι τρομακτική διαπίστωση. Αυτό που πραγματικά με λυπεί τότε, είναι που δεν μετουσιώνουμε σε βιώματα τα όνειρα μας. Και αυτό γίνεται καθημερινά.  Ή μήπως όχι;;;
.
-

1 comment:

Minas said...

Πολύ όμορφο κείμενο. Μόλις το διαβάσαμε μαζί, όπως μαζί είμαστε τα τελευταία τριάντα χρόνια (μεθαύριο άλλωστε έχουμε την επέτειό μας). Δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε για αυτά που κάναμε αλλά μάλλον για αυτά που δεν κάναμε. Αλλά πάλι πως θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά που περνάνε από το μυαλουδάκι μας. ''Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, και το χαίρομαι όσο θέλω να το χαίρομαι''. Αυτή η φράση σου τα λέει όλα.....