Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;

Άγριο ξύπνημα. Μάλλον φταίει το χθεσινό ξενύχτι. Ντους και λάθος επιλογή ρουχισμού. Έπρεπε να δω πρώτα έξω από το παράθυρο αν βρέχει. Αναχώρηση από το σπίτι και σε τριάντα μέτρα  σιχτίρισμα για την ώρα και την στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το μέρος. Βρεγμένα γυαλιά στην τσέπη και συνεχίζω. Φτάνω στο γραφείο και αντιμετωπίζω συνοφρυωμένες φάτσες. Φωτεινή εξαίρεση η κινεζούλα που μας υποδέχεται όλους με ένα πλατύ χαμόγελο. Μυρωδιά σάπιας κάλτσας στο δωμάτιο και τα χρώματα στον χώρο συμβαδίζουν με τον Ολλανδικό ουρανό· αυτό το γκρι της φυλακής. Πώς το είχε πει ο Αγγελάκας; ‘Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω πώς συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά. Θέλω να βγω από 'δω μέσα κι όμως μένω, σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά’… ΑΚΡΙΒΩΣ!

Πριν δύο χρόνια και κάτι, πήρα το αεροπλάνο προς τα εδώ για πρώτη φορά. Περίεργα συναισθήματα τότε. Ακριβώς η αλλαγή που χρειαζόμουνα. Αλλά δεν ήταν και εύκολο. Ήρθα λοιπόν σε αυτό το ‘καλοκουρδισμένο’ μέρος, όπου όλα δουλεύουν ρολόι. Οι ντόπιοι; Ξανθοί (στα όρια του ξεβαμμένου), ψηλοί (μέσο ύψος  για άνδρες το 1.87μ…) και κάπου εκεί ανάμεσα να προσπαθείς εσύ ο κοινός θνητός να επιβιώσεις! Τα φαγητά ανούσια και η τεράστια ποικιλία από μπύρες είναι εδώ για να σου κάνει το στομάχι ‘γκάιντα’ κάθε φορά που βγαίνεις. Μουντός ο τόπος και περίεργοι οι γηγενείς…

Είμαι σίγουρος ότι ο ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ κατά την δημιουργία του κόσμου και τον διαμοιρασμό χαρισμάτων ανά τόπο και φυλή, στους Ολλανδούς έδωσε την υγρασία και την ισορροπία! Η υγρασία δεν θέλει σκέψη. Απλά υπάρχει παντού. Όπως και η ισορροπία άλλωστε. Ισορροπία στους χαρακτήρες, στις σχέσεις, στις εδαφικές διαβαθμίσεις, στην αναλογία του κρατικού δούνε και λαβείν και φυσικά στα χρώματα. Και ότι χρώμα δεν τους το έδωσε η φύση το φτιάχνουν μόνοι τους. Φανταχτερές τουλίπες χρώματος μπεζ, με ροζ βούλες και κίτρινους μίσχους, ντυμένες σε πράσινο περιτύλιγμα και πορτοκαλί κορδέλα… Οι οποίες ανθίζουν όλο τον χρόνο γιατί ο καιρός δεν έχει λογική συνέχεια εδώ.

Συζητούσαμε με την παρέα τις προάλλες. Θέμα συζήτησης ήταν το φαινόμενο της συνύπαρξης όλων των εποχών του χρόνου σε κάθε τυπική Ολλανδική ημέρα. Αλλά ξεχάσαμε έναν περιοριστικό παράγοντα. Το φαινόμενο συναντάται μοναχά στις μέρες που ξεκινάνε με ήλιο! Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο καιρός μένει ως έχει… Καταθλιπτικός! Πάντως θα τον δικαιολογήσω τον ‘Αυτός-Ο-Ίδιος’ για αυτό το τερτίπι. Κάτι έπρεπε να γίνεται για να μην πλήττεις από την μονοτονία…

Έχει όμως και τα θετικά του αυτός ο υγρός τόπος με τους γιγαντιαίους χαρακτήρες του ‘muppet show’. Είναι κάτι στιγμές προσωπικής ανταμοιβής, πολύ πιο έντονες από οπουδήποτε αλλού. Είναι τόσο έντονες γιατί είναι σπάνιες μάλλον. Ίσως και όχι. Επίσης, από τα (υπέρ-)θετικά της Ολλανδίας είναι η αριστουργηματική άνοιξη. Η φύση οργιάζει! Βγαλμένη από παραμύθια, συμπαρασύρει τους πάντες σε ένα διονυσιακό δίμηνο. Στα αξιοσημείωτα αυτής της χώρας είναι και η αναγνώριση του κόπου. Η δουλειά ανταμείβεται παντού και πάντα. Το ίδιο και η απραξία… Τι λέγαμε πριν για ισορροπία; Ορίστε. Είναι παντού!

Αν είναι κάτι ακόμα που θαυμάζω εδώ πέρα, είναι ότι ο οποιοσδήποτε έρθει σε αυτήν την ‘υποθαλάσσια γη’, μπορεί να φτιάξει την ζωή του πολύ εύκολα. Και πολύ γρήγορα. Οι ευκαιρίες είναι απίστευτες και η δομή της κοινωνίας είναι τέτοια, που μπορεί να αφομοιώσει τον οποιονδήποτε. Η διευκόλυνση της ζωής ξεκινάει από την καθημερινότητα του κατοίκου εδώ πέρα. Το κράτος σου παρέχει τα πάντα. Ότι θέλεις, γρήγορα και εύκολα. Μονάχα μην ζητήσεις λίγο ήλιο παραπάνω… Gesloten! (κλείσαμε λέμε…)

Κάθε μέρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Η κατανομή αυτών εξαρτάται από έναν και μόνο παράγοντα… τον ήλιο! Όσο ποιο βόρεια πηγαίνεις το σκηνικό γίνεται ‘άψογα ανήλιο’. Όσο κατηφορίζεις, η τελειότητα και η οργάνωση μετατρέπονται σε ‘άτακτες ηλιαχτίδες’. Γιατί αυτός είναι που διαμορφώνει τους χαρακτήρες μας αλλά και την δομή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Ταυτόχρονα μας επηρεάζει στην καθημερινότητα μας και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστάσεις.

Και ρωτώ: Άψογα ανήλιος ή ευήλια άτακτος;’ Δύσκολα μπορείς να διαλέξεις κάποιο από τα δύο. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο βέβαια. Τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσε ο καθένας μας, αλλά και ποιες είναι οι απαιτήσεις του καθενός για την ζωή του. Ή τέλος πάντων για το υπόλοιπο αυτής. Σου λέει λοιπόν η κυρά-Άννα ‘Να τα βάλεις κάτω και να τα ζυγίσεις’. ‘Χαλασμένη ζυγαριά μου έδωσες’ της απαντάς εσύ…