Η διαπίστωση

Άνεργος ετών 27. Δεν ξέρω τι με λυπεί περισσότερο· που δεν μπορώ να ‘φτιάξω’ την ζωή μου; ή που δεν μπορώ να την χαρώ… Και οι δύο έννοιες καθόλα ψεύτικες και γεμάτες αυταπάτη, by default που λένε και οι επιστήμονες. Ας εξηγήσω όμως τι εννοώ.

Η έννοια της φράσης ‘Φτιάχνω την ζωή μου’. Για να μπορέσεις να φτιάξεις την ζωή σου πρέπει να σου ανήκει, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν είμαι σίγουρος ότι δεν μου ανήκει. Αν μου ανήκει κάτι είναι η καθημερινότητα που ζω, το ‘τώρα’ όπως το έχουμε ορίσει. Άρα αυτό το πρόβλημα πρέπει άμεσα να το ξεπεράσω, γιατί μιλάμε ξεκάθαρα για μία αυταπάτη. Πρέπει να κοιτάω διαρκώς το σήμερα, το τώρα (κλισέ Ν^ο1). Ακόμα και το καλύτερο βόλεμα να μου τύχει, στην καλύτερη να καταντήσω ένας μίζερος πλούσιος. Αν και πολύ πιο πιθανό βλέπω να μένω στο ‘χαρούμενος μικροαστός’, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα… Άσε που από όσο έχει δείξει η ιστορία της κρίσης που περνούμε, τα μακροπρόθεσμα πλάνα φορολογούνται μέσω λογαριασμών της Δ.Ε.Η. την σημερινή εποχή. Και μάλιστα φορολογούνται ακριβά και άκρως εκβιαστικά. Αλλά και αυτό οδηγεί σε άλλο θέμα της φράσης ‘Φτιάχνω την ζωή μου’. Αυτό της κτητικότητας. Κάπου είχα διαβάσει (βασικά το είχα δει σε κάποια ταινία, αλλά το ‘είχα διαβάσει’ είναι πολύ πιο ιντελεκτουέλ), κάπου είχα διαβάσει λοιπόν, ότι πρέπει ανά πάσα στιγμή της ζωής σου να είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις όλα (κλισέ Ν^ο2).  Και αν ρεαλιστικά πρέπει να δεχτούμε ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό για κάποιον που έχει ‘στρώσει’ την ζωή του, πρέπει σίγουρα να το επιβάλουμε στον εαυτό μας εμείς που ανήκουμε στην ηλικιακή κατηγορία 20 με 30.

Ανακεφαλαιώνω αυτό το πρώτο μέρος λοιπόν, λέγοντας ότι το θέμα της ‘βολεψιμότητας’ της ζωής είναι: i) ξεκάθαρα ουτοπικό, ii) εκτός εποχής 2007-2027, iii) δεν αρμόζει στην ηλικία μου και iv) είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έννοια της κτητικότητας, που προσωπικά αντιπαθώ. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι από την φύση του κτητικός, ας δεχτούμε την παραβολή ότι είναι σαν ένας γλάρος. Στην αρχή πρέπει να πάρει φόρα αντλώντας γνώση από το παρελθόν του, από το περιβάλλον του και αξιοποιώντας στο έπακρο τα μέσα που του δίνονται. Έρχεται η ώρα λοιπόν να ανοίξει τα φτερά του όσο πιο δυνατά μπορεί (κλισέ Ν^ο3). Να ψάξει, να γυρίσει, να πέσει, να ξανασηκωθεί (αυτός ο Κοέλιο είναι ικανός να σε κάνει να λατρέψεις ακόμα και το κλύσμα) και να πετάξει ακόμα πιο μακριά… Αλλά δεν σταματάν εκεί τα βάσανα του. Πρέπει πάντα να ακολουθεί τα ρεύματα της εποχής, αλλά προσοχή! Όχι να ορίζεται από αυτά. Τέλος, ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να μπορεί να καταλάβει αν πετάει προς την σωστή κατεύθυνση…

Και κάπου εκεί έρχεται και η δεύτερη αυταπάτη. Όταν κάποιος φτάσει στα βαθιά γεράματα και αναρωτηθεί, ενώ πεθαίνει (έτσι, για να το κάνουμε πιο τραγικό), αν χάρηκε την ζωή του συμφώνα με τις δυνατότητες που είχε, τι νομίζετε ότι θα απαντήσει; Όχι;;; Δεν νομίζω… Είναι στην ανθρώπινη φύση ενός ατόμου, να πράττει όπως σκέφτεται και να σκέφτεται ανάλογα με τις πράξεις του. Άρα σε καμία περίπτωση δεν θα αρνηθεί (ή μετανοήσει) τις πράξεις του κατά την διάρκεια της ζωής του. Τουλάχιστον όχι το μεγαλύτερο μέρος αυτών. Για τις υπόλοιπες έχουμε επινοήσει την συγνώμη και τις τύψεις. Φυσικά υπάρχει πάντα η εκάστοτε Θεότητα με την ανάλογη ‘εκκλησία’… Οπότε έχουμε καλύψει το κωλαράκι μας πάλι! Άρα το τι θα μας δώσει χαρά στην καθημερινότητα μας έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις πράξεις μας. Αν θες να ταξιδέψεις, θα ταξιδέψεις. Αν θες να κάνεις καριέρα, θα κάνεις καριέρα (αργά ή γρήγορα). Αν θες να γίνεις μουσικός, θα γίνεις μουσικός. Ένας ασχημομούρης αμερικλάνος είχε πει ‘Δεν μπορείς να παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά αν προσπαθήσεις καμιά φορά θα ανακαλύψεις ότι παίρνεις αυτό που χρειάζεσαι…’

Εν τέλει, και στις δύο περιπτώσεις καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, και το χαίρομαι όσο θέλω να το χαίρομαι. Λίγη ατυχία είναι πάντα μέσα στα πλάνα… Είναι τρομακτική διαπίστωση. Αυτό που πραγματικά με λυπεί τότε, είναι που δεν μετουσιώνουμε σε βιώματα τα όνειρα μας. Και αυτό γίνεται καθημερινά.  Ή μήπως όχι;;;
.
-

Ζοζέ Σαραμάγκου - Κάιν

Σαρκαστικός σε έναν βαθμό που με εντυπωσίασε και εριστικός όσο έπρεπε. Δεν θα πω πολλά απλά παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο 'Κάιν', το τελευταίο βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου (José Saramago-Caim).

---

"Η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με τον Θεό - ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς ούτε και εμείς εκείνον."

---

Ο Κάιν συνομηλεί με τον Θεό:

"-Το αίμα που βρίσκεται εδώ δεν το έχυσα εγώ, ο Κάιν μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα στο κακό και στο καλό, αφού επέλεξε το κακό θα το πληρώσει. 

-Όσο κλέφτης είναι αυτός που μπαίνει στο αμπέλι άλλο τόσο είναι και αυτός που φιλάει τσίλιες, είπε ο Κάιν"
---

"πόσο θλιβεροί είναι όμως οι άνθρωποι χωρίς άλλο σκοπό στη ζωή τους παρά να κάνουν παιδιά χωρίς να ξέρουν γιατί και για τι. Για τη διαιώνιση του είδους, λένε εκείνοι που πιστεύουν σε έναν τελικό στόχο, έναν έσχατο λόγο, παρότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι και ποτέ δεν αναρωτήθηκαν στο όνομα τίνος πράγματος θα πρέπει να διαιωνιστεί το είδος, σαν να ήταν η μοναδική και έσχατη ελπίδα του σύμπαντος."

---

Ο άγγελος απολογείται, επειδή καθυστέρησε, για την διάσωση του Ισαάκ από την απόπειρα του πατέρα του (Αβραάμ):

"Ο άγγελος πήρε μια μικρή έκφραση μεταμέλειας. 

Λυπάμαι πολύ που έφτασα καθυστερημένος, αλλά δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, καθώς ερχόμουν μου παρουσιάστηκε ένα μηχανικό πρόβλημα στη δεξιά φτερούγα, δεν συγχρονιζόταν με την αριστερή, το αποτέλεσμα ήταν διαρκείς αλλαγές στην πορεία που με αποπροσανατόλιζαν."

---

Η συζήτηση μεταξύ πατέρα και ιού αμέσως μετά...

"-Και τι κύριος είναι αυτός που προστάζει έναν πατέρα να σκοτώσει τον ίδιο του τον γιο;

-Είναι ο κύριος που έχουμε, ο κύριος των προγονών μας, ο κύριος που βρισκόταν εδώ πριν εμείς γεννηθούμε.

-Και αν αυτός ο κύριος είχε ένα γιο, θα τον έστελνε κι αυτόν να τον σκοτώσουν; ρώτησε ο Ισαάκ.

-Το μέλλον θα μας το πει!

[...]

-Αν είχες παρακούσει την εντολή, τι θα συνέβαινε; ρώτησε ο Ισαάκ.

-Το σύνηθες για τον κύριο είναι να στείλει την καταστροφή ή μια αρρώστια σε όποιον παρακούσει.

-Δηλαδή ο κύριος είναι μνησίκακος;

-Έτσι νομίζω, είπε ο Αβραάμ χαμηλόφωνα, σαν να φοβόταν μήπως ακουστεί."

---

"Ο δρόμος της πλάνης ξεκινά στενός, πάντα όμως βρίσκεται κάποιος διαθέσιμος να τον ανοίξει, θα λέγαμε πως η πλάνη, επαναλαμβάνοντας την λαϊκή ρήση, είναι σαν το φαΐ και το ξύσιμο, μην τυχόν και το αρχίσεις.

[...]

Νιώθω πως ότι μου συμβαίνει πρέπει να έχει κάποιο νόημα, κάποια σημάδια, νιώθω πως δεν πρέπει να σταματήσω στα μισά του δρόμου χωρίς να έχω ανακαλύψει περί τίνος πρόκειται. Αν γεννήθηκα για να ζήσω κάτι διαφορετικό, πρέπει να μάθω τι και για τι."

---

"Είναι περίεργο που οι άνθρωποι μιλάν με τόση ελαφρότητα για το μέλλον, σαν να το έχουν του χεριού τους, σαν να εξαρτιόταν από κείνους να το απομακρύνουν ή να το φέρουν πιο κοντά σύμφωνα με τη βολή και τις ανάγκες της κάθε στιγμής."

.

- 

Σήμερα

Ότι απέμεινε απ’ την ευτυχία

βρίσκεται εσώκλειστο

σε μία κονσέρβα τόνου

από τον βορά. 

Εμείς κλωτσάμε πετραδάκια στον δρόμο, 

και διαβάζουμε φυλλάδες

σε περίπτερα κρεμασμένα

στην άκρη του γκρεμού. 

Τα βράδια ξενυχτάμε

περιμένοντας κάτι

που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα·

σαν ανακούφιση,

σαν λύτρωση

από αυτό που μας καταπνίγει.

Φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε, 

χωρίς να έχουμε βγάλει εισιτήριο για 

την επιστροφή·

σε ένα χθες που φαντάζει

καλύτερο; 

όχι καλύτερο, μονάχα

πιο δροσερό! 

Ζούμε μέσα από τις αναμνήσεις μας,

προσπαθώντας να χτίσουμε μία καθημερινότητά,

που δεν είναι όμως καθόλου καθημερινή

.

- 

Bluebird

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pour whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, doyou?

Charles Bukowski
from the "The Last Night of the Earth Poems"
.
-

Λευτεριά στην καταπιεσμένη κουράδα!

(Προς κάθε αναγνώστη: δεν το παίζω κατήγορος κάποιας κατάστασης, ούτε εκπρόσωπος κάποιας γενιάς, ούτε ψάχνω μία αφορμή για να βγάλω κάποιου είδους μισανθρωπιάς από μέσα μου· και πάνω από όλα δεν εκπροσωπώ καμία πολιτική παράταξη! Απλά μετά από τέσσερις μέρες στην Ελλάδα, ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποια συναισθήματα ή μάλλον κάποιες σκέψεις... Ζητώ συγχώρεση για τυχόν ορθογραφικά λάθη ή λάθη στην δομή του κειμένου...)

Αγαπημένο ημερολόγιο,

σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα ανεργία και κάτι...

• Γενιά των 592. Άμα βγάλεις νοίκι, έξοδα σίτισης και έξοδα αυταρέσκειας, απομένει... "γενιά τρεις και πάρ' τα @@ μου". Δεν θα επεκταθώ, γιατί κινδυνεύω να αποκομίσω τον χαρακτηρισμό του λαϊκιστή, σαν τον Λαζόπουλο, ακόμα και αν δεν παίρνω 1600 ευρώ το λεπτό... 

• Η κόντρα, η αντίθεση και η αντιπαράθεση πληρώνουν την σήμερον ημέρα, π.χ. Έλληνας γλοιώδης δικηγόρος, κερατάς και πούστης με εφτά γράμματα... Το έχει πιάσει όμως το νόημα! Και ας μην είναι πρώτο μπόι!

• Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω θολές αναμνήσεις με τους γηραιότερους να αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια, και να μας σαρκάζουν γιατί μεγαλώνουμε σε περιβάλλον πλούσιο σε υλικά αγαθά, και ταυτόχρονα περιορισμένες ηθικές αξίες. Εμείς στον πόλεμο... Εμείς στην κατοχή... και άλλα τέτοια. Αλλά είναι τόσο ανοιχτόκαρδοι που μας χαρίζουν και εμάς την ευκαιρία να έχουμε να λέμε ιστορίες στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Ευχαριστούμε από καρδιάς!

• Καλλιτέχνες με όνειρα που βουλιάζουν στην απραξία, μηχανικοί που σερβίρουν καφέδες υπολογίζοντας τα στατικά του δίσκου, φιλόλογοι που διπλώνουν ρούχα μονολογόντας Πολυδούρη και Καρυωτάκη και οικονομολόγοι που εκπαιδεύονται σαν ρεσεψιονίστ ξενοδοχείου για την επερχόμενη τουριστική περίοδο.  

• Και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει να κρατηθούν "οι τύποι", "τα καθώς πρέπει", και όλο αυτό το κίνημα του Savoir vivre... Λευτεριά στην καταπιεσμένη κουράδα!!! 

• Πολλοί φίλοι με ρωτάνε γιατί σταμάτησα να γράφω σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο. Συνήθως λέω ότι δεν έχω χρόνο ή ότι έχει χαλάσει το πληκτρολόγιο μου και δεν έχω λεφτά να το αναπληρώσω... Η αλήθεια είναι ότι έχω επιλύσει όλα τα προβλήματα μου και δεν έχω κάτι να εκφράσω...

• Τις προάλλες κάπου διάβασα ότι στην Τουρκία απαγορεύτηκαν τα Blog, με κάποια φτηνή δικαιολογία. Και ύστερα κατηγορούμε τους Κινέζους για την απίστευτη λογοκρισία. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μην ισχύει ακόμα, γιατί δεν έμεινε και τίποτε άλλο...

• Το χειρότερο από όλα ξέρεις πιο είναι αγαπημένο μου ημερολόγιο; Συνάντησα προ δύο μηνών μία παλιά μου συμμαθήτρια (ονόματα δεν λέμε, πρόσωπα δεν δείχνουμε), η οποία μία λόξα την είχε πάντα. Την συνάντησα λοιπόν στις τέσσερις η ώρα το πρωί στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, κατά την αναμονή της πτήσης για τις κάτω χώρες, και άρχισε να μου αραδιάζει κάτι σκέψεις που ένας διάολος ξέρει από που προήλθαν. Η γενιά μας, λέει, είναι πολύ αργόσχολη και ενώ υπάρχουν πάρα πολλές θέσεις επαγγελματικής αποκατάστασης, κανείς δεν κινείται προς αυτές. Κατάλαβα που το πήγαινε, αλλά δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με τις ορέξεις και τις ικανότητες ενός ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ! Η άυπνη μου σκέψη, ήταν έτοιμη να απαντήσει αλλά προτίμησε να σιωπήσει. Ασ' τον τρελό στην τρέλα του... Της είπα ότι η Ελλάδα έχει πολύ μέλλον και ότι έχουν ανοίξει νέοι ορίζοντες, απλά ο νέος κοιμάται... Κοιτάει μόνο πως να αντιδράσει στο σύστημα, και πως να πετάει με σωστή κλίση τις Μολότοφ... Εννοείται ότι συμφώνησε...

• Πάλι καλά υπάρχει "Το νησί", "Η ζωή της άλλης", η σύλληψη των πυρήνων της φωτιάς και η επιστροφή του Ολυμπιακού στον πρωταθλητισμό και δεν παθαίνουμε κατάθλιψη σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

σε φιλώ σταυρωτά,

Ο Στρατής

.

-