Με αυτά τα καταραμένα τα σοκολατάκια της Cadbury άμα ξεκινήσεις δεν έχεις τελειωμό. Εξόν και άμα τελειώσει το κουτί. Σηκώθηκα να γεμίσω ένα ποτήρι νερό γιατί λιγώθηκα μέχρι να φάω και το τελευταίο από το κουτί. Κόντευε και μία το μεσημέρι και η ζέστη βαρούσε κατακούτελα. Ο ήχος της φωνής της σπιτονοικοκυράς να μιλάει για τον καύσωνα ακόμα βουίζει στα αυτιά μου:
-‘Θα κάνει καύσωνα αύριο. Το είπε και ο Σάκης στο ΕΡΤ τρία. Βλέπεις τον Σάκη;’ Είπε και ταυτόχρονα σούφρωνε τα πενηντάευρα που της είχα δώσει πριν από λίγο για το νοίκι. Την πρώτη φορά που την είδα να τα παίρνει και να τα βάζει με ευλάβεια πόρνης πολυτελείας ανάμεσα στα στήθια της, είχα σοκαριστεί. Αλλά πλέον δεν μου έκανε εντύπωση.
-‘Όχι δεν τον βλέπω. Συνήθως έχω μάθημα εκείνη την ώρα’. Πίστευα πως έτσι θα την γλίτωνα, αλλά έκανα μεγάλο λάθος…
-‘Μα καλά, έχετε μαθήματα τέτοια ώρα;’ Με είχε στο χέρι. Δεν είχα ιδέα τι ώρα έβγαινε αυτός ο Σάκης. Και καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ κάποιον τρόπο να τα μπαλώσω, κοιτούσα δεξιά και αριστερά, σαν να περίμενα κάτι μαγικό να συμβεί.
-‘Όχι πάντα. Μόνο κάποια έκτακτα!’
-‘Αχα…’ Δεν ήμουνα σίγουρος άμα αυτό που άκουσα βγήκε από το ρυτιδιασμένο ντεκολτέ της που όλο και περισσότερο μου αποκαλυπτόταν ή από την εξαιρετικά τοποθετημένη της οδοντοστοιχία… Άρχισε λοιπόν να μου κάνει αναπαράσταση το δελτίο καιρού της ΕΡΤ τρία. Έκανε μάλιστα και όλες τις απαραίτητες κινήσεις, οι οποίες ανάγκαζαν την ρόμπα όλο και περισσότερο να ανοίγει, και να μου αποκαλύπτει τις αρνητικές συνέπειες όλων εκείνων των φυσικών φαινομένων που μαθαίναμε στο σχολείο, όπως η βαρύτητα ή ο χρόνος.
Το μαρτύριο σύντομα έλαβε τέλος και βάλθηκα να χειροκροτώ και να σφυρίζω, λες και είδα τον Νταλάρα να απαγγέλει Ρίτσο με τον Τζίμη Πανούση. Η γριά έλαμψε από χαρά και όπως έκανε να φύγει έγινε κάτι που μου προκάλεσε ένα ατελείωτο ρίγος από την κορφή ως τα νύχια. ΜΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ! Και είναι ακόμα πιο σοκαριστικό άμα αναλογιστείς ότι η γριά έχει την δυνατότητα να ανοίγει ή να κλίνει τα μάτια της από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο!
Ακόμα και τώρα, μία μέρα μετά το νιώθω. Προσπάθησα να ξεπεράσω αυτήν μου την τρομάρα με το ποτήρι του νερού που γέμιζα για τρίτη φορά μέσα σε 10 λεπτά. Η ζέστη ήταν αφόρητη και είχα απομένει μονάχα με το σώβρακο αλλά και πάλι έσταζα ιδρώτα από παντού. Πριν καλά-καλά τελειώσω το ποτήρι χτύπησε το κουδούνι. Πήγα είδα από το ματάκι και ήταν η γριά! Έτρεξα να ρίξω κάτι γρήγορα πάνω μου γιατί αν με έβλεπε έτσι την είχα βάψει. Άνοιξα την πόρτα και ξεκίνησε κατευθείαν να μου κλαίγεται:
-‘Στρατή, θέλω λίγη βοήθεια. Χάλασε ο υπολογιστής μου! Μπορείς λίγο να έρθεις να τον δεις;’
ΘΑ ΜΕ ΒΙΑΣΕΙ. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό. Πόσο φτηνή δικαιολογία; Ποιος υπολογιστής; Τι τον θέλει; Να παίζει πασιέντσα; Ή μήπως pro evolution;
-‘Εεεεε, να ξέρεται, εχ-‘
-‘Σε παρακαλώ! Εσένα δεν θα σου πάρει ούτε 10 λεπτά!’ ΠΟΣΟ;;; 10 ΛΕΠΤΑ; Αυτό ήταν… Μαμά να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ. Και να δώσεις στον αδερφό εκείνη την ζακέτα που του αρέσει… Αυτή θα με ξεκάνει. Θα με ξεζουμίσει!
-‘Άααντε πάάάμε να το δούμε…’ είπα με τρεμάμενη φωνή.
-‘Έλα, πέρνα μπροστά…’ Το σκατό είχε φτάσει στην κάλτσα. Θυμήθηκα κατευθείαν την Μόνικα Μπελούτσι στο ‘Μη αναστρέψιμο’. Έτσι θα πάω και εγώ!
Μόλις μπήκαμε στο σπίτι της με οδήγησε σε ένα κλειστοφοβικό δωμάτιο, πού είχε εκείνες τις βελουτέ κουρτίνες κλειστές και κάτι φώτα θαρρείς από φωτογραφείο κλεμμένα, για δίνουν φως. Ακριβώς δίπλα στο θρανιάκι του υπολογιστή ήταν το κρεβάτι της γριάς άψογα στρωμένο. Ήταν ακριβώς σαν τα σκηνικό από παλιές ταινίες ακατάλληλου περιεχομένου! Φοβήθηκα μη γίνει όπως στις γερμανικές τσόντες της δεκαετίας του ογδόντα, που ο γαμιάς ήτανε πάντοτε κάποιος τεχνίτης ή κάνας φωτογράφος.
Το πρόβλημα ήταν αρκετά εύκολο, αλλά όντως η γριά δεν είχε ιδέα από υπολογιστές. Μονάχα που της είχε κάνει ο γιός μία ιστοσελίδα απ’ όπου πωλούσε μαρμελάδες. Άκυρος ο συναγερμός...
-‘Σε ευχαριστώ πολύ Στρατή μου.’ Και ήρθε και με πήρε αγκαλιά και μου έριξε και ένα σβουριχτό φιλί. Στο μάγουλο. Εκεί, λίγο τα χρειάστηκα, αλλά τέλος καλό όλα καλά.
Γύρισα στο δωμάτιο και άνοιξα κατευθείαν μια μπύρα… Άραξα στον καναπέ προσπαθώντας να αναπληρώσω τα χαμένα μου χρόνια από την τρομάρα. Κάτι πρέπει να κάνω με αυτήν την ζέστη, προτού τρελαθώ…
No comments:
Post a Comment