Ταξίδια στη Στρατόσφαιρα…

Καζέπι. Δεν ξέρω καν αν γράφεται έτσι. Ξέρω όμως τι σημαίνει!  Έτσι έβριζε ο Παππούς τον θείο μου κάθε φορά που έκανε μπαγαποντιά σαν πιτσιρικάς. Ο θείος ήξερε όμως. Με το που άκουγε την μαγική λέξη να βγαίνει σαν κατάρα από τα σωθικά του παππού, γινόταν Λούης. Τα πόδια στα αυτιά και άμα ήτανε τυχερός γλίτωνε. Είχε τη μυστική φωλίτσα του όμως.  Όταν η σκανταλιά  που έκανε ήταν χοντρή κρυβόταν στο υπόγειο. Ανάμεσα σε όλες τις άλλες, έχει και αυτήν την χρηστική αξία… 

Υπόγειο. Ένα χωρικό φαινόμενο  που μεταλλάσσεται μέσα στον χρόνο. Αποκτά καινούργιες αξίες και χρήσεις. Γεμίζει και αδειάζει ανάλογα την προσωρινή κατάσταση του ιδιοκτήτη.  Το πιο μαγικό σημείο ενός σπιτιού. Τόσο ταπεινό αλλά ταυτόχρονα και τόσο μυστηριώδες. Τουλάχιστον στα δικά μου, παιδικά μάτια! Κρύβει τόσα πολλά αντικείμενα μέσα του.  Και το καθ’ ένα από αυτά τόσες ιστορίες.

Τα καινούργιας μορφής υπόγεια είναι πιο εκλεπτυσμένα από εκείνα των αναμνήσεων μας. Έχουν μέσα πολύ περισσότερα αντικείμενα. Και βιβλία. Πολλά βιβλία. Βιβλία που απλά τα ξεφυλλίσαμε αλλά και από τα άλλα που γέμισαν με δάκρυα. Βιβλία πολλών ειδών και για όλες τις ηλικίες. Έχουν επίσης μουσικές. Σε διάφορες μορφές. Είτε στην κλασική πλέον μορφή του βινυλίου είτε στην πιο λησμονημένη· την κασέτα! Μουσικές με τις οποίες κάποτε γελάσαμε ή δακρύσαμε, χορέψαμε ή μας συνόδευαν σε στιγμές χαλάρωσης.

Αναμνήσεις αραδιασμένες σε ράφια σκονισμένα ή ακόμα και παρατημένες στο πάτωμα να θυμίζουν στον καθένα μας ότι ουδέν μόνιμο και ουδείς αναντικατάστατος. Αναμνήσεις θαμμένες στα έγκατα της γης, καταπιέζονται  για να μην εκφράσουν όλα αυτά που κάποτε είδαν και άκουσαν. Οι πιο πολλές από αυτές με μορφή φθαρμένου αντικείμενου, έχουν λησμονηθεί από αυτόν που κάποτε τις αντίκρισε με αυτήν τη λαχτάρα του καινούριου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα παιχνίδια. Αυτά που κάποτε χάριζαν απλόχερα χαρά για τους νεότερους και ηρεμία για τους γονείς, τώρα είναι απλά, παρατημένα παιχνίδια. Καλά το είχε πει η Λίνα:  ‘Τι με κοιτάζεις με αυτά τα μάτια, αυτό που ζήσαμε σκοτάδι δεν μας πνίγει. Εσύ μια κούκλα στα σκαλοπάτια και εγώ τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει‘. Πόσο λυπηρό… Αμείλικτος ο χρόνος ακόμα και στα πιο αγαπημένα αντικείμενα… Όσα συναισθήματα σου χαρίζει ο άτιμος, άλλο τόσο από το χρώμα σου αφαιρεί σαν αντάλλαγμα…

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το υπόγειο σαν η φυσική συνέχεια του σώματος. Υπάρχουν αντικείμενα εκεί κάτω που έχουν συνδεθεί τόσο έντονα με το σώμα, που με έναν μαγικό τρόπο όποτε πλησιάζουν κοντά, σαν μαγνήτες αντιδράνε μεταξύ τους. Εκεί κάτω λοιπόν, στέκει ατάραχο το παλιό ποδήλατο, εφαλτήριο για τις πρώτες εξερευνήσεις και τις πρώτες περήφανες ορθοπεταλιές. Χαμένος σε εκείνες τις ασπρόμαυρες αναμνήσεις, ένα μούδιασμα στον πήχη θα είναι για πάντα εκεί, σαν ενθύμιο από μία παλιά πτώση και ένα άγγιγμα της ουλής στον αγκώνα θα το επιβεβαιώνει. Εκεί παραδίπλα κρέμεται περήφανο το πτυχίο από την σχολή. Αναπολώντας όμως τις στιγμές της φοιτητικής ανεύθυνης ζωής, ο πονοκέφαλος θα κυριεύσει τα υπόλοιπα συναισθήματα, όπως τότε που έπρεπε να παραδοθεί η κωλο-εργασία. Και μετά η μεγαλύτερη ανακάλυψη από τον καιρό του Κολόμβου· τα πρώτα παιδικά παπούτσια… ΘΕΕ ΜΟΥ! Ούτε ο αντίχειρας δεν χωράει εκεί μέσα. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα το αγαπημένο όλων. Η εργαλειοθήκη του πατέρα! Η οποία με την πάροδο του χρόνου παίρνει μορφή γκαράζ! Δεν πα να είναι κομμωτής ή φιλόλογος ο πατέρας, η εργαλειοθήκη θα είναι εκεί να θυμίζει ποιος είναι ο άντρας στο σπίτι. Άσχετα που αν χαλούσε το καζανάκι φωνάζαμε υδραυλικό!

Κάθε φορά που κατεβαίνω να παρατήσω κάτι, μία καινούργια έκπληξη με περιμένει. Στο υπόγειο πάντα χάνεις κάτι καινούργιο αλλά σε αντάλλαγμα ανακαλύπτεις κάτι παλιό. Υπήρξαν βέβαια φορές που κατέβηκα και με άλλον σκοπό· απροσδιόριστο και χωρίς προειδοποίηση. Όταν ήμουνα μικρός έβλεπα συνέχεια αυτόν τον εφιάλτη που με έκανε να χάνω προσωρινά τον ύπνο μου. Καθώς κοιμόμουνα άνοιγε το πάτωμα και έπεφτε στο κενό· με εμένα επάνω… Και έπεφτε, και έπεφτε, και σταματημό δεν είχε. Έως ότου προσγειωνόταν στο υπόγειο. Εκεί ήταν όλα τόσο σκοτεινά και τρομακτικά. Φοβόμουνα πολύ… Και όσο πάσχιζα να δω κάτι, τόσο πιο έντονοι γινόντουσαν αυτοί οι ακατανόητοι θόρυβοι. Ώσπου ξαφνικά ένιωθα ένα άγγιγμα. Κάπου εκεί ξυπνούσα πάντα…