Από την αρχή

Εχθές ξανά θυμήθηκα τι μου άρεσε παλιότερα στις συναυλίες που πήγαινα κατ’ επανάληψη. Ταξίδι, αγχωμένη χαλάρωση, πλαστικός καφές, ήλιος, εναλλαγές χρωμάτων και ήχων και φυσικά η προσμονή του άγνωστου. Αυτά πριν την άφιξη στον συναυλιακό χώρο. Μετά όλα αλλάζουν. Τα ποικίλα χρώματα ξεθωριάζουν σε δυο-τρία συγκεκριμένα. Κατάμαυρα μπλουζάκια με  κάποιο άσχημο (συνήθως) σχέδιο στο στήθος, το πράσινο του καταπατημένου χόρτου, αν είναι ανοιχτή η συναυλία ή το γκρι του τσιμέντου στην αντίθετη περίπτωση. Η προσμονή για το άγνωστο παίρνει σάρκα και οστά. Μετατρέπεται σε αγωνία, ξέρεις, εκείνο το τρεμούλιασμα στα γόνατα πριν βγει ο τραγουδισταράς και πει κάτι σε ‘μάδερφάκερσ’. Είναι και αυτό μια παράδοση. Ας μην την χαλάσουμε λοιπόν…

Πολύ δυνατά συναισθήματα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και ένα βουητό στα αυτιά εν τέλει, το οποίο σε κάνει να αναπολείς τα ‘αξιαγάπητα’ αυγουστιάτικα τζιτζίκια. Μεγάλη αγάπη η μουσική και δεν είναι από αυτές τις αγάπες που φθίνουν, μα ούτε και από εκείνες που σε φθείρουν. Μία διαρκής διαμάχη του εσωτερικού σου κόσμου με την προσωρινή ψυχολογία, για το ποιος θα νικήσει στην κατακράτηση των ακουσμάτων. Ευτυχώς δεν νικά ποτέ κάποιο από τα δύο αυτά μεγαθήρια. Τουλάχιστον στον δικό μου μικρόκοσμο όπου η μουσική δεν έχει όρια. Εκτός από τη αναμενόμενη ακουστική μου ανοχή. Οι μουσικές, γνωστές και ως ‘υπερ-κουλτουρο-πίπες’, σταματάνε στον λοβό του εκάστοτε αυτιού μου. 

Για να φτάσει το αυτί μου να είναι τόσο επιλεκτικό πέρασε πολλά και θα περάσει ακόμα περισσότερα. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω είναι στο σαλόνι του προ-προηγούμενου πατρικού σπιτιού, ο πατέρας μου με την παλιά του κιθάρα αγκαλιά να τυραννά τα δάχτυλα του για να μας γλυκάνει τα αυτιά. Με φυσικό αντάλλαγμα το χαμόγελο μας. Κάπου εκεί ξεκινά και ο δικός μου Γολγοθάς. Παιδική χορωδία, φλογέρες, φλάουτο (φύσα-ξεφύσα), σολφέζ, ντικτέ, κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, αρμονία, ξανά ντικτέ, εξετάσεις στην σχολή μουσικών σπουδών και τέλος. Πρόωρος θάνατος… Μονάχα κάποια μεταθανάτια ρεμπετομαζέματα εδώ στη ξενιτιά…

 Ήταν πλήγμα τελικά, το βλέπω ξεκάθαρα τώρα. Το ήθελα παραπάνω από όσο πραγματικά το πίστευα. Και μετά από αυτό τι; Παρατάω έτσι εύκολα τα όπλα; Έτσι αποδείχτηκε… Η προσπάθεια για την εκμάθηση κάποιου μουσικού οργάνου περιορίστηκε αρκετά, παρ’ όλα αυτά  τουλάχιστον τα ακούσματα μου δεν σταμάτησαν να αυξάνονται. Όλο αυτό το διάστημα συνεχίζω να εξερευνώ για κάτι καινούριο και ταυτόχρονα συγκλονιστικό (πάντα με γνώμονα τα δικά μου αυτιά), είτε από το παρόν είτε από το παρελθόν. Δίπλα λοιπόν στις παλιές αγάπες προστέθηκαν και νέες, άλλοτε πολύχρωμες και άλλοτε μονόχρωμες, άλλοτε ιδιαίτερες και άλλοτε συμβατικές, πάντα με τρόπο τέτοιο ώστε να  κάνουν ‘τα μέσα μου’ να σκιρτάνε λίγο.

Καλά λοιπόν τα ακούσματα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς δέχομαι να με γεμίζουν οι νότες των άλλων και όχι κάτι το οποίο παράγω εγώ ο ίδιος. Με στεναχωρεί πάρα πολύ αυτό και με κάνει να αναρωτιέμαι αν πραγματικά το θέλω... Δεν ήρθε ο κορεσμός, σίγουρα. Απλά μάλλον μεγάλωσα λιγάκι και σοβάρεψα, και δεν έχω χρόνο, και έχω πολλές ευθύνες και έγνοιες, και γενικά όλο αυτό το ‘σάπιο πακέτο’ που μας πλασάρανε τόσα χρόνια αυτοί οι μεγάλοι. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις  που λέει και η κυρά-Άννα...

Θα ξαναρχίσω λοιπόν, δεν παραδίδω έτσι εύκολα τα όπλα. ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΩ εγώ! Δεν κάνω join στο κλαμπ σας... Για μένα η μουσική ήταν πάντα μία στάση. Η γωνίτσα εκείνη που ήξερα ότι θα είναι εκεί ότι και αν συμβεί για να με πάρει αγκαλιά να ηρεμήσω, να γελάσω, να κλάψω ή και να φωνάξω. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές σε διάφορες συναυλίες που τα δάκρυα μου έφυγαν χωρίς να το πάρω χαμπάρι και σταματούσαν απότομα στο επόμενο διαφορετικό άκουσμα. Είναι όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που, με έναν μαγικό τρόπο, τα έχω συνδέσει με κάποιο άκουσμα. Μην ξεχνάς ότι στον διαγωνισμό των αναμνήσεων χρυσός νικητής είναι οι μυρωδιές και αμέσως μετά ακολουθούνε τα ακούσματα.

Με ηρεμεί και με φέρνει στα ίσια μου. Μου δίνει θάρρος και μου αφαιρεί σε πολύ λίγο χρόνο όλα εκείνα που, με κόπο, προσπαθεί να μου περάσει η καθημερινότητα και ο χρόνος. Άνιση η μάχη πάντως, πώς μπορεί κάποιος να νικήσει τον χρόνο και την καθημερινότητα; Με επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση και διώχνει και τον μαλάκα λίγο πιο μακριά. Μου δίνει περιθώριο να πιστέψω για λίγες στιγμές ότι μπορώ να νικήσω· να παραμείνω το παιδάκι που έλεγα την προηγούμενη φορά…